Tematem pracy licencjackiej są brązowe greckie lustra pudełkowe, sposób ich produkcji oraz charakterystyka dekoracji reliefowych zdobiących pokrywy. Opisany został także sposób użycia oraz rola jaką greckie lustra pełniły w życiu codziennym i mitologii. Cezura czasowa obejmuje okres od V- III wieku p. n. e. Badania dotyczące greckich luster pudełkowych przeprowadzone zostały w oparciu o dostępną literaturę, pochodzącą głównie z biuletynów światowych muzeów, przeważnie amerykańskich. Opis luster pudełkowych umieszczony został w kontekście pozostałych dwóch rodzajów luster greckich.

Praca dotyczy problematyki związanej ze znaleziskiem Grobu II na obszarze Wielkiego Tumulusa w Werginie. Analizie zostały poddane elementy architektoniczne, malarskie i wyposażenie grobowca. Została także podjęta próba datowania i atrybucji znalezionych dóbr.

Niniejsza praca magisterska ma na celu przybliżenie historii cyklu plag egipskich autorstwa holenderskiego artysty Jana Luykena.

„Historia witryn sklepowych w Europie” to praca, w której opisany został rozwój zewnętrznych opraw sklepów europejskich od czasów starożytnych do początków XX wieku. Porusza ona kwestie stylistyczne i estetyczne witryn sklepowych, a także przybliża okoliczności, mające wpływ na zmiany zachodzące w nich na przestrzeni wieków. Każdy rozdział poświęcony jest wybranemu przedziałowi czasu i poddaje analizie czynniki, takie jak sytuacja gospodarcza, możliwości technologiczne czy potrzeby społeczne ,by w rezultacie uzyskać obraz opraw sklepowych poszczególnych epok.

Niniejsza praca magisterska opisuje design naczyń emaliowanych pochodzących z Huty Silesia w Rybniku. Są to przedmioty wyjątkowe, gdyż tworzył je przez lata artysta, który ukończył warszawską akademię sztuk pięknych, Krystian Burda. W zakładzie był odpowiedzialny za promocję, plakaty, wygląd stoisk, na których prezentowano towary huty oraz przede wszystkim za projektowanie naczyń. We wzorach starał się wprowadzać elementy geometryzujące. Na prace składa się pięć rozdziałów. Pierwszy z nich dotyczy historii Huty Silesia. Opisuję w nim powstanie zakładu oraz życie i twórczość głównego projektanta zakładu Krystiana Burdy. Rozdział drugi to zasadnicza część pracy, w której opisuję design naczyń emaliowanych. W pracy umieszczam opisy siedemnastu naczyń pochodzących z Huty Silesia. Wydawały mi się najciekawszymi obiektami powstałymi w zakładzie. Badając design naczyń emaliowanych dochodzę do wniosku, iż większość wzorów bazuje na motywach kwiatowych. Trzeci rozdział to poszukiwanie odpowiedzi dlaczego Huta Silesia została zamknięta. W tym rozdziale piszę o zmianach, które zaszły w Polsce w latach 80. i 90. XX w. Zwracam szczególną uwagę na zmiany kulturowe. Czwarty rozdział to historia naczyń emaliowanych oraz technika ich wytwarzania. Ostatnia część pracy to próba znalezienia nowego miejsca dla produktów Silesii. Zamieszczam w niej wywiady z artystami, którzy opowiadają jak naczynia emaliowane poprawiły ich umiejętności malarskie. Dochodzę do wniosku, że obecnie modne są przedmioty w stylu vintage oraz że ich miejsce znajduje się na akademiach sztuk pięknych i szkół rysunku gdzie służą do doskonalenia rzemiosła młodych artystów.

Praca dotyczy opery Bunt Żaków Tadeusza Szeligowskiego, z roku 1951. Jej celem jest zbadanie zawartych w dziele treści ideologii socrealizmu oraz omówienie korelacji sztuk plastycznych i muzycznych. W pracy zawarte zostały analizy libretta, scenografii i muzyki. Ponadto omówiono historię opery, socrealizmu w sztuce, oraz sylwetki twórców Buntu Żaków.

Niniejsza praca poświęcona będzie ikonografii bogini Afrodyty w sztuce starożytnej Grecji. W pracy prześledzona zostanie ewolucja wizerunku bogini na przestrzeni wieków. Przedstawione zostaną dzieła sztuki wszystkich trzech epok sztuki greckiej, począwszy od okresu archaicznego, poprzez okres klasyczny, kończąc na epoce hellenistycznej. Dokonana zostanie analiza obiektów z dziedziny rzeźby, reliefu, malarstwa wazowego oraz rzemiosła artystycznego, ukazujących to starożytne żeńskie bóstwo. Porównanie występujących typów ikonograficznych pozwoli na dogłębne poznanie kultu Afrodyty i odpowiedzenie na szereg związanych z tym tematem pytań. W pracy ukazane zostanie, jak kult bogini wpłynął na jej wyobrażenie w sztuce oraz jakim modyfikacjom ten wizerunek ulegał. Punkt wyjścia tematu pracy stanowić będzie podział obiektów w obrębie czterech kategorii – aspektów, w jakich pojawia się wizerunek Afrodyty w sztuce. Każdy z rozdziałów zawierać będzie krótkie wprowadzenie do analizy ikonograficzno-stylistycznej. Chronologiczna analiza przeprowadzona zostanie w obrębie poszczególnych podrozdziałów, dotyczących konkretnych dziedzin sztuki: malarstwa wazowego, rzeźby, reliefu oraz drobnej plastyki. Drugi rozdział pracy zostanie poświęcony stanowi badań nad ikonografią Afrodyty w sztuce greckiej. Dokonana zostanie chronologiczna analiza poszczególnych publikacji naukowych dotykających powyższego zagadnienia. Przybliżone zostaną najważniejsze tematy poruszane przez badaczy w tychże publikacjach. Oceniona zostanie obszerność tych badań oraz stopień ich dokładności. W trzecim rozdziale nakreślony zostanie rys kulturowy, stanowiący niezbędne tło późniejszej analizy ikonograficzno-stylistycznej. Rozdział składać się będzie z trzech podrozdziałów. W pierwszym z nich przedstawiona zostanie postać Afrodyty w mitologii greckiej. Opisane zostaną dwie odmienne historie narodzin bogini – według Homera oraz Hezjoda. Następnie wspomniane zostaną dalsze losy bogini, ze szczególnym uwzględnieniem najważniejszych historii mitycznych, w których pojawia się Afrodyta. Drugi podrozdział dotyczyć będzie genezy kultu Afrodyty w starożytnej Grecji. Wykazane zostanie orientalne pochodzenie bogini w panteonie greckim, omówione zostaną tytuły kultowe bogini oraz najważniejsze przydomki, pod jakimi występowała. W trzecim podrozdziale przybliżone będą formy kultu, w jakich czczona była Afrodyta. Opisane zostaną pokrótce święta obchodzone ku czci bogini, a także ikonograficzne typy jej przedstawień występujące w sztuce greckiej oraz związane z nimi atrybuty. Czwarty rozdział pracy poświęcony będzie wizerunkowi Afrodyty w aspekcie Pandemos, odnoszącym się w szczególności do jej patronatu nad miłością cielesną, erotyczną. Dokonana zostanie analiza obiektów z dziedziny malarstwa wazowego, rzeźby, reliefu i drobnej plastyki. Rozdział piąty dotyczyć będzie morskiego aspektu Afrodyty, związanego z drugą genezą jej narodzin jako bogini zrodzonej z morskiej piany. Zanalizowane zostaną dzieła

Praca zawiera zbiór przedstawień Popiela II i Piasta, omówienie ich pod kątem ikonografii oraz wskazanie dzieł, które wpływały na formę późniejszych przedstawień w kontekście tych właśnie władców. Dotyczy również zmian zachodzących w narracji legend tych dwóch kruszwickich władców.

Na temat pierwszego historycznego władcy Polski powstało wiele materiałów natury stricte historycznej, w przeciwieństwie do opracowań dotyczących ikonografii. Celem pracy było zgromadzenie istniejących wyobrażeń Mieszka I i Dobrawy Przemyślidki oraz analiza zmian, jakie w nich zachodziły na przestrzeni wieków, tego, jakie sceny najczęściej ukazywano oraz jakie typy przedstawień się wykształciły, którzy artyści mieli na to największy wpływ. Rozdział pierwszy pracy składa się z przybliżenia życiorysu Mieszka I i Dobrawy w oparciu o istniejące źródła historyczne, od kronik po współczesne opracowania. Drugi rozdział stanowi zbiór graficznych, malarskich i rysunkowych przestawień Mieszka I i Dobrawy tak samodzielnie, jak w i w scenach narracyjnych, wraz z analizą i komentarzem. Kolejny rozdział zawiera wyobrażenia w rzeźbie, w pierwszej kolejności Mieszka samodzielnie, następnie z Bolesławem Chrobrym, na końcu Dobrawą, z analizą i komentarzem. W następnym rozdziale przedstawione zostały podobizny na banknotach i monetach. Ostatni rozdział dotyczy wyobrażeń Mieszka i Dobrawy w kulturze popularnej. Pracę zamyka zakończenie zawierające podsumowanie i skrótową analizę zgromadzonych dzieł, ich różnic i cech wspólnych.

Tematem niniejszej pracy jest ikonografia Piotra Włostowica i jego rodziny. Jest to pierwsza próba zebrania wizerunków Piotra i jego najbliższych krewnych, powstających od wieku XII (niektóre przedstawienia zostały stworzone jeszcze za życia członków rodziny) aż po czasy współczesne. Praca zawiera życiorys każdej z postaci, poczynając od Piotra Włostowica, poprzez jego żonę Marię, dzieci: Świętosława i Agatę, a na zięciu Jaksie kończąc. Po nocie biograficznej danego bohatera opisałam zebrane przedstawienia z nim związane. Rodzina Włostowiców, a szczególnie Piotr (który zdobył sławę dzięki chętnie opowiadanym legendom o jego podstępach, skandalach i tragediach), wymieniani byli w licznych dokumentach, kronikach i historiach Polski, a nawet trafili do literatury pięknej. Pamięć o Włostowicach trwa nadal na Śląsku, w Małopolsce (głównie Miechów), a także w Niemczech (okolice Brandenburga) - czyli miejscach związanych z ich działalnością. Piotr i Jaksa, których zachowało się najwięcej wizerunków, uwieczniani byli jako wielcy fundatorzy i rycerze, czasem ukazywani zgodnie z modą XII wieku, a kiedy indziej odziani w stroje charakterystyczne dla epoki powstawania przedstawień. Ikonografia rodziny Włostowiców może zostać przyrównana do zbioru wizerunków któregoś z XII-wiecznych władców Polski. Dorównuje ona zarówno ilością zachowanych przedstawień, ich różnorodnością jak i jakością oraz wartością historyczną zestawieniom wizerunków najważniejszych postaci średniowiecznej Polski. Świadczy to o wielkiej wadze i znaczeniu możnowładczej rodziny Włostowiców, która osiągnęła niezwykle wysoką pozycję w państwie i zapisała się na kartach naszej historii.

Praca "Indywidualizm twórczości Franciszka Starowieyskiego, na tle polskiej szkoły plakatu" jest syntetycznym studium historii polskiego plakatu, akcentującym przede wszystkim okoliczności jego rozwoju i niezwykłej popularności w czasach PRL, jego specyfikę na tle ogółu sztuki, główne ośrodki i przedstawicieli tego nurtu grafiki, a także jej znaczenie za granicą. Przede wszystkim jednak, praca uwypukla specyfikę plakatowej twórczości Franciszka Starowieyskiego pod względem plastyki, podejmowanej tematyki, symboliki oraz treści, porównując charakter jego artystycznej działalności z, nieoficjalnie przyjętym przez członków polskiej szkoły plakatu, formalnym wzorcem, obowiązującym dla tego rodzaju grafiki. Aby udowodnić, jak bardzo prace Starowieyskiego różniły się pod względem graficznym od ogólnego dorobku ówczesnych plakacistów, opracowanie zawiera analizę piętnastu wybranych, najpopularniejszych dzieł artysty z zakresu sztuki użytkowej, zestawionych w chronologicznym porządku, co z kolei pozwala na dokładną analizę ewolucji warsztatu artystycznego, a także osobowości twórczej Starowieyskiego. Każdy spośród opisanych plakatów zbadany został pod względem tematyki, plastyki, przekazu, użytych motywów i symboli.

W okresie klasycyzmu sztuka antyczna narodziła się na nowo. Była widoczna w malarstwie, rzeźbie i architekturze. Jednym z przedstawicieli nurtu był Jean August Dominique Ingres, autor obrazu pt. „Jowisz i Tetyda” z 1811 roku. Celem pracy będzie analiza i interpretacja dzieła. Zostaną one oparte o tło historyczne, charakterystykę danego okresu w sztuce, ogólną twórczość artysty. Zakres działań będzie obejmował wskazanie i rozpoznanie motywów antycznych, mitologicznych, ocenienie poziomu, wartości artystycznej obrazu. Pierwszym rozdziałem pracy jest stan badań. Drugi zawiera charakterystykę okresu w sztuce, jakim był klasycyzm, zaznaczenie najważniejszych wydarzeń historycznych epoki, biografię artysty. Dodatkowo próbę odpowiedzi na następujące pytania w oparciu o tło historyczne: dlaczego artysta postanowił zająć się danym przedstawieniem, jakie czynniki mogły mieć wpływ na zainteresowanie tematem antycznym. Trzeci to analiza i interpretacja dzieła. Analiza ikonograficzna, ikonologiczna, przedmiotu, stylistyczna, oparta o literaturę, metodę widzenia oraz posiadaną przez autorkę wiedzę. Zajmie się również poszukiwaniem pierwowzorów i inspiracji artysty, ogólnej percepcji sztuki starożytnej w obrazie. Interpretacja całości, będzie wzbogacona o elementy krytyki. W ostatniej części pracy – zakończeniu – znajdzie się podsumowanie badań, w tym ocena dzieła oraz ogólne wnioski, pozyskane w trakcie pracy.

Niniejsza praca licencjacka skupia się na analizie szesnastowiecznego obrazu namalowanego przez Michelangelo Merisi da Caravaggio. Obraz zatytułowany Głowa Meduzy pochodzi z 1597 roku i jest jednym z dwóch niemal identycznych przedstawień, stworzonych przez tego samego artystę w małym odstępie czasu. Medusa Murtola powstała bowiem w latach 1596 – 1597. Głowa Meduzy szczególnie wyróżnia się na tle twórczości Caravaggia pod względem treści jak i formy. Pomimo, że jest to chronologicznie druga wersja dzieła, w pracy tej zostaną poruszone głównie kwestie jej dotyczące, jako że jest ona ostatecznym opracowaniem przedstawienia, które było szerzej omawiane na przestrzeni lat. Praca podzielona jest na pięć rozdziałów. Stan badań przedstawia publikacje, które wspominają o obrazie Głowa Meduzy Caravaggia. Omawiane dzieło było przede wszystkim wymieniane w opracowaniach zbiorowych, ukazujących twórczość artysty jak i publikacjach mających na celu skonfrontowanie dwóch istniejących wersji obrazu. Przedstawione jest także tło historyczno – kulturowe obrazujące sytuację szesnastowiecznych Włoch, ze szczególnym uwzględnieniem Rzymu, w którym powstało omawiane dzieło. Główny rozdział poświęcony jest obrazowi Głowa Meduzy. Prezentuje opis obrazu, a także porównanie obrazów: Medusa Murtola, pierwszej wersji przedstawienia z drugą, która jest tematem tej pracy. Co więcej rozdział ten zawiera analizę stylistyczno – formalną, ze wskazaniem motywów wywodzących się ze sztuki antycznej; analizę ikonograficzną i ikonologiczną; analizę porównawczą, ze wskazaniem dzieł, które mogły być inspiracją przy tworzeniu Głowy Meduzy; a także wskazuje motywy zaczerpniętych wprost z natury, którymi mógł posłużyć się artysta.

Celem niniejszej pracy było odpowiedzenie na pytanie skąd w dorobku malarza, który znany był przede wszystkim z obrazów o tematyce religijnej oraz z przedstawień portretowych nagły, jednorazowy zwrot w stronę tematu mitologicznego. Próba odpowiedzi na powyższe pytanie została zrealizowana za pomocą dostępnej literatury oraz własnych analiz i spostrzeżeń. Cały dorobek artystyczny Domenico Theotokopolusa opiera się na tematyce religijnej oraz przedstawieniach portretowych. Dlaczego więc pod koniec życia malarz zdecydował się poświęcić ostatnie swoje płótno dramatycznej śmierci kapłana Laokoona? Niniejsza praca skupia się na analizie wpływu rzeźby hellenistycznej na powstanie obrazu. Odkrycie antycznej grupy rzeźbiarskiej wstrząsnęło światem artystycznym w XVI wieku i miało również wpływ na wybory malarskie El Greca. Poprzez analizę dostępnej literatury autor rozważa na ile Theotokopulos inspirował się antyczną rzeźbą, a na ile pozwolił sobie na własną interpretację kultowego dzieła. Drugim ważnym aspektem podczas badań okazała się historia Toledo. Konflikty polityczne i religijne, które targały miastem miały swoje odbicie w obrazie, na którym zamiast Troi ukazana została panorama hiszpańskiego miasta.

Giovanni Lorenzo Bernini wywarł decydujący wpływ na kształtowanie się barokowej rzeźby włoskiej. Dzięki mecenatowi znakomitych rodów rzymskich, takich jak Borghese czy Barberini, był w stanie rozwijać geniusz artystyczny, korzystając przy tym z licznych zbiorów swoich protektorów, które obejmowały dzieła antyczne, renesansowe i manierystyczne. Grupa rzeźbiarska ,,Porwanie Persefony" doskonale oddaje upodobanie artysty do dzieł starożytnych i antykizujących, które w dużym stopniu ukształtowały jego indywidualny styl.

Tematem pracy jest sztuka sakralna Andrei Palladia, przebadana w kontekście widocznych w niej wpływów architektury antycznej, szczególnie rzymskiej. Był to szesnastowieczny artysta działający w okolicach Wenecji. Praca licencjacka zawiera uporządkowaną, dotychczasową wiedzę o wpływach starożytnych widocznych w palladiańskich kościołach. Dodatkowo krytycznie spojrzano w niej na teksty wcześniejszych publikacji, dogłębnie przebadano zagadnienie w ramach dostępnych źródeł, a także zanalizowano poszczególne zabytki.

W XVIII wieku praktycznie we wszystkich sztukach plastycznych nastąpił wzrot ku klasycznej sztuce starożytnej. Powstawło wówczas wiele teoretycznych dzieł opisujących nie tylko sztukę starożytną, lecz skrupulatnie analizujących poszczególne aspekty dziejów antycznych. Wielu architektów wykorzystywało idee antyczne w swych projektach; zarówno w konstrukcji,układzie wnętrz jak i dekoracji. W owym czasie w Anglii wciąż silnie oddziałujący Palladianizm wykształcił dwa pokolenia artystów,którzy chętnie sięgali do wzorców antycznych. Wśród architektów drugiego pokolenia neopalladiańczyków należy wyszczególnić osobę Sir Williama Chambersa, członka Akademii Królewskiej i Naczelnego Zarządcy Robót Budowlanych. W trakcie swojej długiej i owocnej kariery wydał rzetelną publikację zatytuowaną „Treatise on Civil Architecture“ i liczne reedycje 3, a także szereg publikacji dotyczących planowania ogrodów. O zasługach i dokonaniach Sir Williama możnaby napisać niezliczoną ilość publikacji; praca została poświęcona badaniom nad wzorcami antycznymi w twórczości Chambersa. Założeniem pracy jest analiza wybranych obiektów w celu wskazania bezpośrednich i pośrednich inspiracji sztuką starożytnych. Wśród analizowanych przykładów znajdują się tylko świeckie realizacje na terenie Wielkiej Brytanii, wybór ten należy poprzeć małą ilością obiektów sztuki sakralnej wykonanych przez Sir Williama oraz jego udokumentowanym zamiłowaniem do rzymskiej architektury użyteczności publicznej.