Celem niniejszej pracy jest próba odnalezienia oraz wskazania analogii pomiędzy antyczną rzeźbą Leda z łabędziem autorstwa Timoteosa, rzeźbiarza działającego w I połowie IV w. p.n.e., a wybranymi przeze mnie dziełami renesansowymi. Wskażę cechy wspólne oraz ustalę czy rzeźba antyczna wywarła wpływ na twórczość artystów nowożytnych. Do porównania posłużą mi dzieła Cesare de Sesto, Correggia i Bartolomeo Ammanatiego, które podejmują ten sam motyw wpisując go w realia sztuki renesansowej. Praca jest pierwszą próba porównania rzeźby dłuta Timoteosa z dziełami renesansowymi oraz zbadania jej recepcji w czasach nowożytnych. Ze względu na niezachowany oryginał grecki do analizy posłużą mi zachowane rzymskie kopie posągu. Praca została podzielona na sześć rozdziałów. W drugim rozdziale, po wprowadzeniu, przytoczę dotychczasowe badania oraz hipotezy badaczy dotyczące obiektu badań, zaczynając od najwcześniejszych przekazów. Rozdział trzeci posłuży scharakteryzowaniu okresu, w którym dzieło powstało. Dodatkowo przybliżę zagadnienie nawiązywania w rzeźbie greckiej w epoce późnoklasycznej do mitologii. Główną część pracy rozpocznę od przytoczenia mitu o Ledzie z łabędziem. Następnie przejdę do omówienia zachowanych kopii rzeźby Leda z łabędziem autorstwa Timoteosa, uwzględnię najważniejsze informacje techniczne oraz okoliczności towarzyszące ich odkryciu. Przedstawię ogólne zagadnienia dotyczące ilości zachowanych kopii, jakości ich wykonania oraz stopnia podobieństwa względem siebie. Swój opis oprę o dwie, najlepsze jakościowo, zachowane kopie rzeźby znajdujące się w Muzeum Kapitolińskim w Rzymie oraz Muzeum Narodowym Prado w Madrycie. W tej części oprócz podstawowego opisu dzieła zawrę analizę stylistyczno-formalną oraz interpretację ikonograficzną. Kolejnym etapem pracy będzie analiza porównawcza Ledy z łabędziem Timoteosa z dziełami renesansowymi. Ustalę, czy rzeźba antyczna mogła stanowić inspirację dla twórców nowożytnych, jeżeli tak to w jakim stopniu. W piątym rozdziale omówię jak rozwijał się motyw po okresie renesansu, czy został kontynuowany oraz jak na przestrzeni wieków zmieniał się ten typ przedstawienia. Na koniec, w podsumowaniu, sformułuję wnioski oraz wyniki badań.

Charakterystyka instrumentów muzycznych oraz ich odpowiedników na kamiennych rzeźbach średniowiecznych zlokalizowanych we Wrocławiu na Ratuszu oraz Kościele św. Elżbiety.

Przedmiotem niniejszej pracy jest próba spopularyzowania dotychczasowego stanu wiedzy na temat powojennych insygniów uczelni wyższych Wrocławia powstałych w latach 1945-1989. Wybór tematu został również podyktowany zamiarem przebadania dokonań artystów działających po wojnie w realiach państwa socjalistycznego, szczególnie metaloplastyków pracujących w Spółdzielni Rękodzieła Artystycznego ORNO. Praca składa się z kilku części, z których najistotniejszy jest katalog, zawierający wszystkie powstałe po wojnie do roku 1989 insygnia wrocławskich państwowych uczelni wyższych. Pierwsza część pracy omawia symbolikę insygniów jako systemu znaków, którego treści ideowe odnoszą się do związku uczelni ze wspólnotą narodowo-państwową, a także do ciągłości i tradycji intelektualnej szkół wyższych. Kolejny fragment pracy jest syntezą dziejów państwowych uczelni wyższych w Polsce oraz historią wrocławskich uczelni. Trzecia część dotyczy historii powstawania powojennych insygniów uczelnianych dla szkół wyższych Wrocławia. Ponieważ w powojennych realiach państwo polskie sprawowało kontrolę i nadzór nad wytwarzaniem wszystkich wyrobów rzemiosła artystycznego, w dalszej części pracy streszczone zostały dzieje polskiej metaloplastyki kontrolowanej przez Biuro Nadzoru Estetyki Produkcji oraz Centralę Przemysłu Ludowego i Artystycznego. Ostatnia część pracy jest analizą działalności Spółdzielni Przemysłu Ludowego i Artystycznego ORNO, która wyróżniała się na tle innych spółdzielni przemysłu ludowego i artystycznego w Polsce. Spółdzielnia ORNO wykonywała ponad trzysta! insygniów dla większości polskich państwowych uczelni wyższych. Przeważającą część projektów wykonał artysta, plastyk, Adam Jabłoński, współtwórca Spółdzielni ORNO. Końcowa analiza wrocławskich insygniów wskazuje na ich czytelny indywidualny i jednorodny styl. Wyraźnie widać, że omawiane dzieła stanowiły nie tylko składnik manifestacji godności uniwersyteckiej, ale również były ewenementem artystycznym polskiej metaloplastyki drugiej połowy XX wieku. Pracę zamyka obszerny katalog, prezentujący wszystkie wrocławskie insygnia szkół wyższych w latach 1945-1989.

Praca poświęcona jest analizie sytuacji, w których formułowany wizualnie komunikat reklamowy został odczytany przez odbiorców niezgodnie z zamierzeniami autorów. W pierwszej części pracy przedstawione zostały wybrane metody analizy i interpretacji obrazu: ikonologiczna, semiologiczna, wynikająca z założeń ikoniki. Następnie, w oparciu o teksty Gombricha, Wittkowera czy Arnheima rozpatrzone zostały kwestie sytuacji obrazu i jego roli komunikacyjnej we współczesnych społeczeństwach. W tym kontekście została scharakteryzowana reklama, jako dziedzina w której szczególnie istotne jest formułowanie jednoznacznego komunikatu oraz mechanizmy z tym związane. W ostatniej części pracy, przy zastosowaniu wyżej opisanych metod badawczych, zinterpretowane zostały wybrane przykłady reklam komercyjnych. Badane obrazy powstały po 1990 roku z przeznaczeniem do prezentacji na billboardach i w materiałach promocyjnych. Wyselekcjonowano je w oparciu o pozwalające się zaobserwować reakcje widzów: kierowanie pozwów do sądów, negatywne opinie prasowe i internetowe. Najpierw rozpatrywane są obrazy autorstwa Oliviera Toscaniego jako przykłady reklam, wpisujących się w nurt tzw. shockvertising, w których element zaskoczenia wynika z zamysłu twórcy. Następnie badane są reklamy, które zostały odebrane przez widzów, niezgodnie z intencjami autora, jako kontrowersyjne. Należą do nich fotografie domu mody Marithé and François Girbaud, skrytykowane za obrazę uczuć religijnych, kampania sieci Miu Miu, nie dopuszczona do obiegu, gdyż uznano, że przedstawia scenę samobójczą oraz reklamy firmy Dove i Intel, które zinterpretowano jako rasistowskie. Badania są próbą wskazania źródeł nieporozumień w komunikacji wizualnej. Zamierzenia autora przekazu wizualnego nie zawsze znajdują odbicie w interpretacji odbiorców, odczytujących obraz przez pryzmat własnych doświadczeń wizualnych. Zazwyczaj jest to wynikiem wpojonych im sposobów interpretowania symboli wizualnych.

Przedmiotem pracy jest założenie pałacowo-folwarczno-parkowe w Chwalimierzu, wzniesione pod koniec XIX wieku z inicjatywy przedsiębiorcy Georga von Kramsta i jego żony Emmy. Celem opracowania jest opis i analiza stanu obiektów zabytkowych: pałacu (obecnie w ruinie); folwarku; zespołu stajni; domu ogrodnika; domu zarządcy i bramy parkowej, a także dawnej szkoły i domu opieki. Na podstawie materiału ikonograficznego i źródłowego, pozyskanego z archiwum Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków we Wrocławiu, oraz badań terenowych podjęto próbę rekonstrukcji pałacu. Formy pałacu w Chwalimierzu przeanalizowano pod kontem stylistycznym i porównano je z formami siedzib w Bożkowie, Kwietnie i Kopicach. Zaproponowano zasadnicze kierunki w zakresie zagospodarowania i zabezpieczenia obiektów zabytkowych i parku.

Klasztory i kościoły w średniowieczu zdobione były rzeźbą o różnym charakterze ideowym. Obok rzeźby z oficjalnego nurtu sztuki kościelnej, znajduję się w nich również dekoracja marginalna, która bez wiedzy o jej symbolice może wydawać się nieodpowiednia a wręcz bluźniercza dla widza. Praca wskazuje na różnice jak i podobieństwa takiej marginalnej dekoracji w przestrzeniach klasztornych i kościelnych. Poprzez ukazanie sposobu odczytywania symboliki różnych rodzajów omawianych przedstawień, autor podejmuje się udowodnienia jej moralizatorskiego oraz dydaktycznego znaczenia tak dla mnichów jak i świeckich obserwatorów.

Tematem pracy jest obraz Jacka Malczewskiego pt. Widzenie (1897) i jego analiza uwzględniająca trzy kluczowe pojęcia odnoszące się do sposobu działania artysty. Powodem skłaniającym autorkę do wyboru tego dzieła była jego ikonograficzna i symboliczna wielopłaszczyznowość, a także istotne miejsce pomiędzy tak znaczącymi płótnami jak Melancholia, Błędne koło czy W tumanie. Chęć uporządkowania spostrzeżeń formalnych i wiedzy na temat dzieła, a także przytoczenie różnych stanowisk odnoszących się do problematyki tego obrazu są podstawą tekstu. W pracy poruszone zostały związane z nim najważniejsze aspekty tj. obecności artysty, określenie źródeł natchnienia oraz prefiguracji wizji. Każdy z nich został opisany, poddany analizie ikonograficznej, a także zestawiony z obrazami innych artystów ze wskazaniem na analogie lub różnice między nimi (analiza porównawcza). Zastosowaną metodą pracy było przede wszystkim poznanie źródeł pisanych dotyczących życia i twórczości Jacka Malczewskiego. Istotne było też poznanie korespondencji artysty z przyjaciółmi i rodziną, które pomogły w kreowaniu sylwetki malarza. Autorka zestawiła również katalogi wystaw, na których zaprezentowano obraz Widzenie. Pracę dopełnia bogaty materiał ikonograficzny. Obraz ze względu na swoją złożoną problematykę i bogactwo symboli doskonale reprezentuje dojrzałą twórczość artysty. Mnogość przedstawionych motywów pozwala uznać go także za pozostającego w łączności z innymi niezwykłymi pracami Malczewskiego oraz sztuką końca XIX wieku.

Celem pracy jest zbadanie problematyki wpływu Arnolda Böcklina na symbolizm w Polsce w odniesieniu do twórczości Jacka Malczewskiego. Praca oparta jest na dziele Böcklina pt. "Wyspa umarłych", którą skopiował Jacek Malczewski. Podzielona jest na trzy główne rozdziały, z czego dwa pierwsze podzielone są dodatkowo na podrozdziały. Pierwszy rozdział skupiony jest wokół sylwetki Arnolda Böcklina. Zawiera jego biografię, charakterystykę stylu oraz dokładną analizę wszystkich wersji "Wyspy umarłych" wraz z odbiorem omawianego dzieła w epoce. Kolejny rozdział skupia się wokół Jacka Malczewskiego. Rozdział ten jest najbardziej rozbudowany i składa się aż z czterech podrozdziałów. Zawiera biografię artysty, opis " Wyspy umarłych" Jacka Malczewskiego, przeanalizowane zostały analogie i różnice pomiędzy obiema wersjami: Böcklina i Malczewskiego oraz zostały omówione inne dzieła Malczewskiego inspirowane twórczością szwajcarskiego malarza. Ostatni rozdział skupia się na problematyce wpływu Arnolda Böcklina na symbolizm polski. Uwzględniono w nim wypowiedzi młodopolskich krytyków, twórczość innych polskich malarzy, którzy również inspirowali się dziełami Arnolda Böcklina oraz twórczość polskich poetów, którzy także czerpali z "böcklinowskiego" wzorca. Pracę kończy podsumowanie omawianych zagadnień. Praca zawiera bogaty materiał ilustracyjny odnoszący się do omawianych dzieł oraz do dzieł jedynie wymienionych w tekście.

„Jeszcze sztuka czy już botanika? Polscy artyści współcześni a posthumanizm” Głównym punktem ciężkości niniejszej pracy magisterskiej są prace i działania artystyczne polskich artystów współczesnych i instytucji kultury stawiające na przyjazną środowisku interakcję ludzi i roślin oraz badające ich wzajemną, dotychczasową relację. Szczególna uwaga zostaje tutaj zwrócona na działania próbujące w innowacyjny sposób sproblematyzować relację pomiędzy człowiekiem i żywymi istotami roślinnymi, prowokując tym samym do zastanowienia nad sytuacją aktualną i ewentualnymi, możliwymi zmianami. Przedstawienie wybranych przykładów działań polskich artystów współczesnych i instytucji kultury poprzedza część przybliżająca szereg kluczowych w aktualnej debacie humanistycznej teorii, które bezpośrednio łączą się ze sztuką ekologiczną i bio-artem, a do których zaliczyć należy ekofilozofię, ekoestetykę i posthumanizm. Przywołane przykłady polskich prac i projektów mają za zadanie ilustrować poruszane zagadnienia nowego humanizmu, który postuluje redefinicję zimnego, pozbawionego empatii stosunku człowieka do roślin na rzecz współuczestnictwa w ramach natury, a dalej budowania nowego modelu kultury. Stoją one bardzo często na granicy sztuki i nauki, czy też – precyzyjniej w tym akurat przypadku – botaniki, przy czym trudno na pierwszy rzut oka jednoznacznie określić, czy ma się do czynienia z pracą artysty, naukowca czy też właściwie specjalisty botanika. Analizy poszczególnych biocentrycznie zorientowanych inicjatyw mają na celu zbadanie, jakie cele przyświecają polskim twórcom, jak właściwie podchodzą oni do sztuki zaangażowanej i/lub motywowanej ekologicznie, tudzież ekofilozoficznie i jak ich działania ustosunkowują się wobec idei posthumanizmu.

W mojej pracy dyplomowej opisana została postać Johanna Christiana Bendelera - dzisiaj rzadko wspominanego, lecz bardzo utalentowanego twórcy. Przedstawione zostały w niej dzieła malarza oraz opisany został jego życiorys. Poruszony został także temat zaginionych, obecnie niedostępnych dzieł. Ostatnim elementem pracy było porównanie twórczości Bendelera z malarzami XVII-wiecznymi pracami których się inspirował w swojej sztuce.

Praca dyplomowa "Johann Franz de Backer jako malarz erudyta" jest pierwszym monograficznym opracowaniem korzystania ze wzorca przez flamandzkiego malarza, ma dowieść obycia twórcy w dorobku artystycznym ówczesnej Europy, a także przedstawić sposoby jakimi posługuje się artysta w wykorzystaniu tej wiedzy. Na podstawie zestawienia dzieł de Backera z osiągnięciami innych barokowych malarzy, z wyszczególnieniem Petera Paula Rubensa i po części Adriaena van der Werffa, dokonano próby dowiedzenia oryginalności dzieł artysty z jednoczesnym wskazaniem ukrytych elementów dzieł zaczerpniętych z kompozycji znanych ówcześnie mistrzów. Wynikiem analizy porównawczej jest uznanie de Backera oryginalnym twórcą, potrafiącym nadać swym dziełom unikatowy charakter z jednoczesną tendencją do stylizowania nieraz swych obrazów na dzieła Petera Paula Rubensa. Takie postępowanie wynika raczej z potrzeby swoistej autoreklamy swoich dzieł, wpisania się w poczet naśladowców wielkiego antwerpskiego mistrza. Owa maniera malarska była w tych czasach jak najbardziej pożądana. Biorąc pod uwagę kilka oryginalnych dzieł artysty jak "Odnalezienie zwłok Henryka Pobożnego", czy "Budzenie Amora" nie można odmówić artyście zdolności nadania swym dziełom oryginalnego charakteru, ekspresji i wyrazu. Tak więc świadome stylizowanie niektórych kompozycji na dzieła Petera Paula Rubensa wydaje się jak najbardziej możliwe. Jako podstawę do pracy posłużyły zachowane dzieła Johanna Franza de Backera z wyszczególnieniem kompozycji znajdujących się w kaplicy Elektorskiej przy kościele katedralnym pw. św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu, kaplicy Bł. Czesława przy kościele parafialnym pw. św. Wojciecha we Wrocławu, kościele filialnym pw. św. Bartłomieja w Uciechowie i kościele parafialnym pw. św. Jadwigi i Podwyższenia Krzyża Świętego w Legnickim Polu. Głównie na podstawie analizy formalnej, kontekstualnej i porównawczej tych kompozycji udało się ustalić nie tylko bardzo umiejętne wykorzystanie elementów innych dzieł przez malarza, ale także powiązania ideowe pomiędzy poszczególnymi obrazami i ich pierwowzorami.

W pracy została przedstawiona problematyka związana z poszczególnymi etapami rozwoju przestrzennego i architektonicznego Kamieńca Ząbkowickiego, w aspekcie historycznym i architektonicznym, począwszy od roku 1096 do czasów nam współczesnych. Dzieje miejscowości, do II wojny światowej, zostały podzielone na trzy okresy, w których dominującą rolę odgrywała budowla, wokół której skupiona była osada: warownia Brzetysława II, klasztor, najpierw augustiański a później cysterski i pałac Marianny Orańskiej. Po wojnie rozwój urbanistyczny Kamieńca Ząbkowickiego postępował, zachowując jednak średniowieczny układ przestrzenny. Analiza tych przemian nastąpiła w nawiązaniu do Trzebnicy jako miasta, rozwijającego się, podobnie jak Kamieniec Ząbkowicki, przy klasztorze cysterskim. W pracy zaprezentowane zostało szerokie spektrum literatury przedmiotu wzbogacone archiwaliami, materiałami ikonograficznymi i kartograficznymi

Przedmiotem pracy jest opracowanie historii, ideologii i funkcji kaplicy czaszek w Czermnej. Zasadniczym celem pracy jest przedstawienie kaplicy na tle zmieniającego się na przestrzeni dziejów motywu śmierci, scharakteryzowanie i analiza obiektu oraz porównanie kaplicy do podobnych budowli w Europie Środkowej. Praca ma również na celu przedstawienie autora kaplicy – proboszcza Wentzela Tomaschka. Celem jest przedstawienie obiektu mało znanego w literaturze naukowej i marginalnie opisanego w literaturze popularnej. Pomimo wielowiekowej historii i dużej popularności turystycznej, kaplica czaszek w Czermnej nie wzbudziła większego zainteresowania w środowisku naukowym i nie doczekała się większego, naukowego opracowania. Kaplica czaszek w Czermnej jest uznanym sanktuarium, wypełnionym ludzkimi szczątkami, pełniącymi funkcję relikwii. Przeznaczona do sprawowania kultu, modlitwy i pamięci wszystkich zmarłych. Jest symbolem czynnej i zbawczej obecności Boga w całej historii człowieka. Przypomnieniem o wcieleniu, odkupieniu i zbawieniu. Jest pamiątką nadzwyczajnych wydarzeń zarówno historycznych jak i mistycznych. Stan badań nad Kaplicą Czaszek w Czermnej jest skromny i został włączony do grupy większych badań nad małą architekturą sakralną, którymi zajmuje się profesor nadzwyczajny doktor habilitowany ksiądz Tadeusz Fitych. Ksiądz Wentzel Tomaschek - autor kaplicy, odnalazł kilkadziesiąt tysięcy ludzkich szczątków i z obawy przed ich zbezczeszczeniem przez zwierzęta, zebrał wszystkie kości w jedno miejsce spoczynku, na wzór kaplic zwiedzanych w trakcie pielgrzymki. Z pomocą grabarza Pflegera, Langera i kościelnego Schmidta, proboszcz odkopał wszystkie szczątki, oczyścił je i wybielił. Były to kości ofiar wojen i zaraz jakie toczyły się na Ziemi Kłodzkiej. Kaplica Czaszek jest kaplicą cmentarną, wzniesioną dzięki finansowemu wsparciu miejscowego możnowładcy – hrabiego Antona von Leslie w 1776 roku w stylu barokowym. Wyraża popularną dla tego stylu fascynację makabrą, a jednocześnie służy w walce z oświeceniowymi ideami.

Opracowanie prezentuje liczne aspekty budowanej w latach 1615-1618 kaplicy zamkowej w Siedlisku. Jej unikatowa architektura jest odzwierciedleniem czasu w jakim powstała, wypadającym na epokę stylistyczną zwaną manieryzmem oraz kręgów wyznaniowych, jakie prezentowała rodzina von Schoenach, będąca nieliczną grupą kalwinistów na Śląsku. Studium omawia w szczególności podłoże ideowe jej powstania jak również analizę architektury i bogatego detalu kamieniarskiego zdobiącego wnętrze.

Karl Dankwart (zm. w 1704 r.) był jednym z najwybitniejszych malarzy dobry baroku na Śląsku. Artysta urodził się na Morawach, tam też odbył swoją edukację, ale swoje życie rodzinne i artystyczne związał ze Śląskiem. Karl Dankwart osiągnął niebywały sukces, dzięki swoim wybitnym realizacjom freskowym w Nysie, Otmuchowie i Kłodzku został zauważony na terenie Rzeczypospolitej. Tworzył dekoracje ścienne na Jasnej Górze, w Krakowie i w Poznaniu. Był malarzem pracującym na usługach biskupa wrocławskiego Franciszka Ludwika von der Pfalz-Neuburga, a także tytuowano go nadwornym artystą Jana III Sobieskiego. Karl Dankwart swoją karierę artystyczną na Śląsku rozpoczynał od współpracy z zakonem jezuitów. Przyjmuje się, że pierwsze śląskie realizacje wykonał on w stolicy księstwa biskupów wrocławskich, czyli w Nysie. Wykonał on w latach 1689–1692 monumentalną dekorację ścienną w typie al fresco w jezuickim kościele pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Dodatkowo w świątyni tej znajduje się pięć obrazów olejnych, które obecnie wiązane są z pracownią malarską mistrza. Nie były to jedyne prace artysty dla nyskich synów św. Ignacego Loyoli. W latach 1689–1692, a być może już od 1686 roku Karl Dankwart namalował niezwykle ciekawą pod względem ikonograficznym serię obrazów o tematyce chrystologicznej i jezuickiej z przeznaczeniem do refektarza nyskiego kolegium Societas Jesu. Współpraca z jezuitami z Nysy sprawiła, że przed Karlem Dankwartem otworzyły się możliwości tworzenia na zamówienia innych słynnych zleceniodawców, z czego skorzystał stając się jedym z niewielu śląskich artystyów, którzy osiągnęli międzynarodowy sukces.

Celem pracy pt. 'Karykatura w propagandzie komunistycznej na przykładzie tygodnika satyrycznego "Szpilki". Porównanie lat 1949 i 1953' jest zbadanie przemian zachodzących w karykaturze propagandowej Polski Ludowej okresu stalinizmu, wynikających z trwającej debaty i stawianych przed nią ideologicznych zadań. Obiektami badań są ilustracje tygodnika satyrycznego Szpilki z lat 1949 i 1953 oraz teksty źródłowe z lat 1947 - 1953, stanowiące głos w dyskusji nad misją satyry i kultury w latach powojennych. Praca składa się z trzech rozdziałów opatrzonych wstępem i zakończeniem. Pierwszy rozdział poświęcony został karykaturze – przedstawia jej definicje, typologię, zarys historyczny oraz sylwetki wybranych twórców polskiej karykatury związanych za Szpilkami. Drugi rozdział omawia ogólną teorię propagandy, jej definicje oraz rodzaje, podejmuje także temat propagandy Polski Ludowej – przybliża jej zadania, esencjonalnie opisuje strukturę aparatu propagandowego, a także jego środki i metody. Rozdział trzeci jest miejscem zasadniczej analizy materiału badawczego – karykatur Szpilek z lat 1949 i 1953 oraz tekstów źródłowych, podejmujących temat roli satyry w Polsce Ludowej. Z przeprowadzonych badań wynika, że satyra Szpilek omawianych lat w pewnym stopniu uległa zmianie - zwrócono się ku masom pracującym i podjęto temat wsi, dało się zauważyć przejawy samokrytyki, a w walce ze schematyzmem miał pomóc swobodny humor poruszający tematy związane z codziennością. Widoczny jest także większy optymizm oraz częstsze operowanie komizmem wynikającym ze sprzeczności i kontrastów dualistycznie przedstawionego świata. Porównując omawiane lata, karykatura 1949 roku, ze swoją krytyką podżegaczy wojennych, wytykaniem ułomności przywódców oraz dyskredytacją całego zachodniego świat była dużo bardziej bojowa i drapieżna niż poświęcona życiu w mieście i na wsi satyra roku 1953. W karykaturze Szpilek 1953 roku dużo łatwiej odnaleźć wpływy panującej ówcześnie metody twórczej socrealizmu - programowy optymizm, oddanie tematyce robotniczo-chłopskiej oraz przedstawienie rzeczywistości 'w jej rewolucyjnym rozwoju' dużo pełniej reprezentowały realizm socjalistyczny, niż skupiona na krytyce Zachodu satyra roku 1949. Poddanie karykatury ramom obowiązującego stylu było jednak bardziej widoczne w sferze treści niż formy. Stylistyka socrealistyczna w karykaturze pojawiała się głównie w przedstawieniach mas – pracujących lub dumnie maszerującej młodzieży. W większości przedstawień artyści ze swobodą i wirtuozerią posługiwali się własnymi, często finezyjnymi i unikalnymi stylami (jak Jan Lenica, Maja Berezowska czy Ha-Ga). W wielu przypadkach nieskrępowana, płynna linia lub zamierzona deformacja służyły wprowadzeniu ironii, często wręcz szyderstwa, toteż stanowiły główne źródło humoru. W krytyce ludzkich przywar oraz postaw odnaleźć można swoistą kontynuację moralizatorskiej misji karykatury średniowiecznej oraz oświeceniowy dydaktyzm. System komunistyczny stał na straży wszelkich (zgodny

Praca została poświęcona kościołowi poewangelickiemu z 1911 roku znajdującemu się w miejscowości Prusice. Posiada ona formę klasycznej monografii pojedynczego obiektu. Celem pracy było dokonanie pierwszego opracowania kościoła ukazującego budowlę w jak najszerszym kontekście. Znalazły się w niej pierwsze tak szczegółowe opisy obiektu, biogramy twórców oraz analizy architektury i wyposażenia. Analiz tych dokonano na tle historycznym, przemian stylowych oraz społecznych, które połączono z analizami formalnymi. Ponadto w pracy ukazano dzieje protestantyzmu w skali miasteczka Prusic oraz okoliczności wybudowania świątyni. W studium zamieszczono również interpretację programu ikonograficznego kościoła.

Głównym założeniem tej pracy magisterskiej było ukazanie fenomenu obecności kobiet w kontekście możliwości zawodowych w warsztatach malarskich w dobie baroku na Śląsku. Obecne są w niej zarówno elementy klasycznego, historyczno-sztucznego podejścia metodologicznego, uwzględniającego kontekst historyczny oraz życie i twórczość malarek obecnych na Śląsku w dobie baroku, jak również części odnoszące się do feministycznego spojrzenia na analizowane zjawisko. Ten zabieg spowodował, że autorce udało się sformułować następujące wnioski. Możliwości zawodowe kobiet na polu malarstwa w dobie baroku na Śląsku należy ujmować w szerokim kontekście społeczno-obyczajowym, uwzględniającym przede wszystkim patriarchalną tradycję wykształconą na judeochrześcijańskich i antycznych wartościach oraz niezmiennym i sztywnym stanowisku Kościoła katolickiego względem kobiet. Aktywne w zawodzie malarza kobiety na Śląsku nie mogły osiągnąć zawodowego sukcesu rozumianego jako uzyskanie tytułu mistrza, ze względu na ograniczenia prawne zawarte w statutach cechowych. Zawód malarza na Śląsku w dobie baroku nigdy nie był dedykowany kobietom, a próby jego podjęcia kończyły się konfliktami z przedstawicielami cechu i władz. Obecność kobiet w pracowniach jako czynnych malarek wynikała przede wszystkim z rodzinnego charakteru śląskich warsztatów malarskich. Rola żony mistrza i opiekunki dobytku okazuje się być nadrzędną w stosunku do roli aktywnej pomocnicy przy produkcji dzieł. Jedyną możliwą alternatywą dla kobiet chcących być aktywnymi zawodowo malarkami była droga samodzielnej artystki działającej poza strukturami cechowymi. Wszystkie powyższe tezy prowadzą do głównego wniosku tej pracy, który brzmi, że to płeć artysty warunkowała sukces w zawodzie malarza na Śląsku.