Praca magisterska podzielona została na cztery zasadnicze części. Otwiera ją rozdział poświęcony biografii Frydeckiego, w którym opisano młodość i lata edukacji w rodzinnym Sosnowcu, studia na Politechnice Lwowskiej, pierwsze powojenne lata spędzone w Rzeszowie i Katowicach czy w końcu pobyt architekta we Wrocławiu. Poszczególnym okresom kariery Frydeckiego nadałam nazwy: „okres lwowski”, „okres katowicki” i „okres wrocławski”, wywodzące się od miejsca, w którym w danym czasie mieszkał architekt. Dla dalszych rozdziałów przyjęłam model opowiadania o życiu i twórczości Frydeckiego przez pryzmat projektów architekta przechowywanych w zbiorach wrocławskiego Muzeum Architektury. To ich dokładny opis i analiza stanowi rdzeń niniejszej pracy magisterskiej. Większość z nich, chociaż znajdują się w zbiorach archiwalnych od niemalże 30 lat, nie została wcześniej opisana przez badaczy. Z dużej grupy projektów Frydeckiego w literaturze znanych jest zaledwie kilka: Dom Żołnierza, kościół Misjonarzy, Teatr Polski, Wydział Mechaniczny PWr oraz projekty konkursowe nowych gmachów wrocławskiej politechniki. Reszta z nich, jak przykładowo duża grupa domów jednorodzinnych czy domów czynszowych zaprojektowanych przed wojną, powojenne projekty teatrów czy projekty wykonane w czasie pobytu Frydeckiego w Katowicach są zupełnie nieznane. Znajomość zaledwie kilku projektów buduje fałszywy obraz twórczości Frydeckiego – z jednej strony jako przedstawiciela przedwojennej awangardy, z drugiej zaś jako powojennego strażnika lwowskiego modernizmu. Dopiero analiza większej części jego twórczości projektowej pozwala stwierdzić, jak bardzo niejednoznaczna była tworzona przez niego architektura. Przedwojenna twórczość Frydeckiego podzielona została na architekturę mieszkaniową i architekturę użyteczności publicznej. Ta pierwsza, zdecydowanie większa grupa, reprezentowana jest przez domy jednorodzinne, domy czynszowe oraz wille czynszowe. W zdecydowanie mniejszej grupie budynków użyteczności publicznej znalazły się projekty Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych oraz Domu Żołnierza – najlepiej znanej przedwojennej realizacji Frydeckiego. Okres katowicki (1945-47) reprezentowany jest przez niewielką grupę projektów, które najprawdopodobniej wcześniej nie zostały przebadane. Projekt katowickiego gmachu Urzędów Niezespolonych porównany został z projektem warszawskiego Dworca Centralnego. Oba te projekty stanowią pewne odniesienie do budowli, które w czasach przedwojennych stały się ikonami, a ich zniszczenie w czasie wojny – niepowetowaną stratą. W przypadku gmachu UN mowa tu o Muzeum Śląskim, natomiast w przypadku projektu dworca – o przedwojennym nieukończonym Dworcu Centralnym. Okres katowicki reprezentują także: kolejowa wieża ciśnień zaprojektowana dla Katowic, szkoła przemysłowa w Sosnowcu oraz projekt otoczenia Pomnika Czynu Powstańczego na Górze św. Anny – jedyny zrealizowany (choć tylko częściowo) projekt Frydeckiego z tego okresu. Najlepiej znany okres kariery

Pierwszy rozdział tego opracowania jest swoistym wstępem do pracy, w którym scharakteryzuję stan badań nad zjawiskiem kolekcjonerstwa w Polsce. W drugim rozdziale niniejszej pracy przedstawię zarys historii kolekcjonerstwa w Polsce i na świecie. Rozdział trzeci to zarys dziejów kolekcjonerstwa po czasy współczesne ze szczególnym uwzględnieniem pobudek, dzięki którym powstawały niegdyś kolekcje i powstają do dziś. W rozdziale czwartym omówię sylwetkę kolekcjonera, mecenat jaki sprawuje nad artystami i prześledzę poczynania Galerii Starmach. W rozdziale piątym opiszę trzon stworzonej przez niego kolekcji procesy i ekspozycje jakie miały miejsce w czasie 25 letniej działalności. Rozdział szósty będzie zawierał charakterystykę postaci Jerzego Nowosielskiego, a także opis współpracy z artystą od roku 1973 do jego śmierci.

Zasadniczym celem niniejszej pracy było zebranie dotychczas funkcjonujących teorii na temat pochodzenia motywów antropomorficznych w złotnictwie wielkomorawskim, ich przeanalizowanie oraz uzupełnienie o nowe poglądy. Ze względu na czas powstawania wybranych ozdób, w którym nowa wiara chrześcijańska ścierała się z wierzeniami ludów zamieszkałych na terenach Europy Środkowej, istotne było uzupełnienie pracy o rozważania na temat granic pomiędzy symboliką chrześcijańską a pogańską, co nie zawsze było możliwe. Zakres terytorialny wybranych obiektów obejmuje głównie trzon dawnego państwa wielkomorawskiego (Mikulčice i Staré Město-Uherské Hradiště). Dodatkowym kryterium było ograniczenie wyboru do obiektów znajdujących się w kolekcji Muzeum Ziemi Morawskiej w Brnie. Praca dotyczy przede wszystkim ozdób męskich, jakimi były okucia pasów, akcesoria stroju/końskiego rzędu z motywem ludzkich masek, a ponadto - krzyżyków i pektorałów oraz ozdób unikatowych, których nie sposób przypisać do konkretnej kategorii. W pracy znalazły się także rozdziały dotyczące historii państwa wielkomorawskiego, przemian w sztuce złotniczej na tym obszarze, najczęściej stosowanych technik złotniczych, najważniejszych odkryć archeologicznych oraz teorii, jakie im towarzyszyły. Analiza ww. motywów ikonograficznych doprowadziła autorkę do wniosków mówiących o wielokulturowości w sztuce złotniczej Wielkich Moraw, jako państwa wielu plemion słowiańskich i ludów przybyłych spoza jego granic. Prócz pierwiastka lokalnego, w zebranym zbiorze dało się zauważyć wpływy bizantyjskie, longobardzkie, karolińskie, koptyjskie, anglosaskie i skandynawskie, z czego te ostatnie wymagają zweryfikowania w dalszych badaniach.

Andrea Palladio urodził się w skromnej rodzinie jako Andrea di Pietro della Gondola. Żył w okresie dojrzałego renesansu, kiedy to powstały już znakomite dzieła malarskie. Epoka ta za wzór przyjęła najbardziej harmonijną i najbardziej czystą ze sztuk - sztukę antyczną. Nic dziwnego, że młody wówczas architekt zapragnął przyjąć bardziej antykizujące, światowe nazwisko - Palladio. Celem niniejszej pracy jest odnalezienie wzorów antycznych w Teatro Olimpico. Ze źródeł wiadome jest, że jego edukacja polegała na badaniu ruin starożytnej architektury. Palladio sporządził jej rysunkową dokumentacje. Niektóre prace zachowały się do dziś i będą pomocne w poniższej analizie. Wystrój teatru od razu przywołuje antyczne skojarzenia. Moim celem jest odnalezienie konkretnych przykładów, które zainspirowały Palladia. Postaram się również poszerzyć analizę posiłkując się obecnie dobrze zachowanymi, starożytnymi zabytkami.

Celem pracy było udowodnienie, że hiszpański malarz Diego Valázquez tworząc obraz "Wenus z lustrem" wzorował się na antycznych rzeźbach, z którymi miał styczność podczas podróży do Italii. Praca zawiera krótką charakterystykę sztuki w okresie baroku, informację co było źródłem zainteresowania antykiem i kto w danym okresie tworzył dzieła o tematyce mitologicznej. Dodatkowo obraz został szczegółowo opisany oraz poddany analizie ikonograficznej i porównawczej. Przybliżono znaczenia motywów ukazanych na obrazie oraz opisano trzy dzieła autorstwa Tycjana, które według badaczy także mogły być inspiracją dla Valázqueza. Dalsza część pracy została poświęcona dwóm antycznym rzeźbom: "Śpiący Hermafrodyta" oraz "Śpiąca Ariadna". Każdą z nich szczegółowo opisano oraz porównano z obrazem "Wenus z lustrem". Analiza zebranych materiałów pozwala na stwierdzenie, że założony cel pracy został osiągnięty. Udowodniono, że Diego Valázquez tworząc swoje dzieło inspirował się antycznymi rzeźbami, jak również malarstwem Tycjana.

Rzeźby autorstwa Augusta Rodina zachwycają ludzi niemal na całym świecie już przeszło niemal dwa stulecia. Jego twórczość wpisuje się w swoisty kanon dziewiętnastowiecznej historii sztuki, za sprawą stosowania metod oraz tworzenia dzieł, które zupełnie odbiegały od panujących wówczas trendów. Jego prace mogą niekiedy przywodzić na myśl czasy starożytne, niemniej jednak trzeba mieć na uwadze, że wszelkie zapożyczenia z tak zamierzchłych czasów wynikały z powszechnego w tamtych czasach zainteresowania renesansem oraz antykiem. Zdecydowanie nie bez powodu, nazywa się Rodina prekursorem nowoczesnego rzeźbiarstwa, a jego prace rozsiane po muzeach i galeriach na całym świecie do dziś stanowią atrakcję oraz źródło inspiracji dla wielu ludzi, którzy je oglądają i analizują. Tematem niniejszej pracy będzie ukazanie wszelkich antycznych reminiscencji w twórczości Auguste’a Rodina na podstawie wybranej przeze mnie rzeźby. Najważniejszym celem stanie się omówienie Orfeusza i Eurydyki zarówno w kontekście ikonograficznym jak i odniesienie starożytnych tendencji rzeźbiarskich do powyższego dzieła. Zostanie przytoczona również historia, jaka wiąże się z powstaniem tejże rzeźby. Szczególnie ważnym czynnikiem w kontekście całego problemu postawionego w tytule pracy będzie odniesienie się do twórczości Michała Anioła. Porównanie rzeźb Rodina z renesansowymi dziełami Buonarottiego oraz późniejsze omówienie wszelkich tendencji sztuki czasów starożytnych, które najprawdopodobniej wpłynęły na mistrza renesansu stanie się kluczowym zabiegiem, dzięki któremu będzie można lepiej zrozumieć, dlaczego tytułowe dzieło rzeźbiarskie zostało skonstruowane w taki, a nie inny sposób. Dodatkowo, zostanie pokazany przykład wykorzystania tejże rzeźby w popkulturze. Całość pracy będzie zwieńczona zwięzłym podsumowaniem wszelkich informacji zawartych w poszczególnych rozdziałach. Z powyższych przesłanek wyklarowała się kompozycja pracy. W drugim rozdziale przedstawię wyniki wszelkich badań i rozważań, które dotychczas zostały opublikowane i do których udało mi się dotrzeć w trudnych czasach pandemii. Zostaną przybliżone informacje na temat prac konkretnych badaczy zajmujących się bądź omawiających rzeźbę Orfeusz i Eurydyka. Rozdział trzeci postara się przybliżyć realia panujące w dziewiętnastowiecznej rzeźbie Francji. Zostaną przedstawione dzieła oraz artyści-rzeźbiarze, którzy działali nieco przed Rodinem oraz jemu współcześni. Ponadto, lekko nakreśli biografię artysty oraz wyjaśni co wpłynęło na rozwój jego twórczości oraz skąd pojawiły w jego rzeźbie elementy przywodzące na myśl renesansowe podejście do rzeźby. W dalszej, głównej części zostanie omówione tytułowe dzieło Auguste’a Rodina. Również będzie wyjaśnienie literackiego pochodzenia postaci przedstawionych w tej rzeźbie, gdzie wszelkie składowe zastosowane w literaturze poddane ulegną analizie i odniesieniu do marmurowej pracy rzeźbiarskiej. Ponadto, dzieło zostanie skonfrontowane z renesansowym wzorem, na którym Rodin

Dzieła antyczne stanowiły powszechną inspirację dla artystów tworzących za panowania Ludwika XIV, kiedy we Francji obowiązywał styl klasyczny. Girardon był wybitnym przedstawicielem barokowego klasycyzmu we francuskiej rzeźbie, brał udział w dekoracji ogrodów i wnętrz pałacu w Wersalu. W jego twórczości widać silne nawiązywanie do greckiej sztuki poznawanej za pośrednictwem podziwianych w Rzymie rzymskich kopii zaginionych greckich oryginałów. Głównym wyrazem jego zainteresowań sztuką antyczną jest grupa Apollo i nimfy, która stanowiła dominujący symbol wersalskich ogrodów, odnoszący się do absolutystycznych rządów Ludwika XIV, panującego jako król Słońce. Wykazano podobieństwo do wielu antycznych posągów, w niektórych przypadkach bardzo wyraźne. Należą do nich Apollo Belwederski, Ares Ludivisi, Przykucnięta Afrodyta z kolekcji Medici czy też Flora Farnese.

W pracy "Antyczne inspiracje we fryzie "Tańczących Nereid" na dziedzińcu budynku przy ulicy Szewskiej 50/51" jest przedstawione tło historyczno-kulturowe, dokładny opis dzieła, analizę fryzu i liczne inspiracje antyczne. Głównym celem pracy jest wykazanie, że artysta inspirował się obiektami antycznymi. Inspirował się sztuką grecką, a także rzymską. Moda na antyk była spowodowana odkryciami archeologicznymi w Pompejach i Herkulanum, ale także odkryciami starożytnych greckich świątyń. Wpływ na zainteresowanie antykiem mieli: Johann Joachim Winckelmann i Giovanni Battista Piranesi. Zakres chronologiczny obejmuje czas powstania fryzu, czyli lata 1805-1806. Jest to przełomowa praca, gdyż źródła o tym obiekcie są znikome. Żadna z książek nie wskazywała na antyczne inspiracje. Od momentu publikacji autorstwa Elżbiety Kołaczkiewicz nie powstało żadne opracowanie, które zajęłoby się dogłębną analizą dzieła. Większość publikacji zawiera jedynie wzmianki o budowli, a nie fryzie. Jest to pierwsza praca, która zajmuje się dogłębną analizą dzieła pod względem stylistycznym i porównawczym. Jest to także wyjściowa baza dla późniejszych badaczy.

W niniejszej pracy zajmuję się omówieniem historii architektoniczno - budowlanej budynków, które stały się teatrami Jerzego Grotowskiego, to znaczy Teatru 13 Rzędów w Opolu i Teatru Laboratorium we Wrocławiu. We wstępie omawiam ogólny problem przestrzeni teatralnych, a także dookreślam swój problem badawczy. Pierwszy rozdział dotyczy Opola – rozpoczyna się od analizy kontekstu urbanistycznego miasta, następnie przechodzi do analizy historii budynku, a kończy na rozważaniach dotyczących nowej koncepcji scenicznej. Narracja jest przeprowadzona analogicznie w drugim rozdziale dotyczącym Wrocławia. W kolejnym rozdziale opisuję prywatne mieszkania Jerzego Grotowskiego w obu miastach. Następnie omawiam analogie i różnice występujące między salą teatralną jako zjawiskiem artystycznym w teatralnej koncepcji Jerzego Grotowskiego. W zakończeniu podsumowuję swoje badania.

Architektura "brzmiąca", będąca głównym przedmiotem pracy, jest przykładem pojawiającego się współcześnie zjawiska koincydencji różnych dziedzin sztuki. Autor podejmuje próbę analizy współczesnej architektury wybranych sal koncertowych pod względem zawartych w ich strukturze swoistych elementów symbolicznych odwołujących się do dźwięku lub muzyki. Opisy konkretnych przykładów obiektów architektonicznych należy traktować jako rodzaje interpretacji, dążących do uchwycenia reguły funkcjonowania i określonych zabiegów formalnych powiązanych z symbolem dźwięku. Ostateczny cel niniejszej pracy stanowi próba wyjaśnienia na podstawie przeprowadzonych analiz ogólnego pojęcia „muzyczności” w sztuce, odnoszącego się nie tylko do architektury, lecz posiadającego cechy pozwalające na stosowanie go w opisie każdego dzieła plastycznego.

Niniejsza praca stanowi omówienie historii i architektury kolegium jezuickiego w Legnicy. W pierwszej kolejności przedstawione zostały dostępne publikacje traktujące o legnickiej budowli. Pracę rozpoczyna omówienie panującej w XVII wieku sytuacji politycznej i wyznaniowej w Legnicy. Następnie przedstawiono historię powstania kolegium, z uwzględnieniem roli fundatorów. W dalszej części przedstawiono sylwetki architektów pracujących dla jezuitów w Legnicy: Knolla, Frantza i Dientzenhoferów Czeskich. Kolejnym elementem pracy jest opis architektury kolegium. Ostatnią część stanowi analiza z omówieniem wpływów europejskich i konfrontacją z innymi budowlami jezuickimi na Śląsku. Pracę zamyka analiza projektu Knolla i jego realizacji.

Celem pracy jest próba stworzenia pierwszego monograficznego opracowania architektury tego obiektu, prześledzenie jego dziejów oraz umiejscowienia jego architektonicznych form w na tle sztuki Czech i Śląska doby baroku. Praca została podzielona na pięć rozdziałów. W pierwszym z nich przedstawiony został stan badań dotyczący omawianego kościoła. Następnie opisano i przeanalizowano jego architekturę. W dalszej części opracowania podjęty został temat dziejów świątyni oraz związanego z nią zgromadzenia zakonnego. W osobnym rozdziale przybliżone zostało dyskusyjne zagadnienie dotyczące datowania obiektu. Prześledzono w nim także, w porządku chronologicznym, informacje dotyczące czasu powstania świątyni zawarte w dostępnych źródłach. Ostatnia część poświęcona została prototypom i analogiom związanym z architekturą kłodzkiego kościoła.

Praca przedstawia przegląd oraz porównanie opracowań na temat typologii architektury kościołów chrześcijańskich średniowiecznej Nubii (VI - XIV w.). Przeprowadzona analiza ewolucji form architektonicznych budowli sakralnych pochodzących z terenów trzech państw chrześcijańskich - Nobadii, Makurii oraz Alodii opisuje poszczególne etapy rozwoju form architektonicznych nubijskich obiektów sakralnych. Klasyfikacja oraz systematyzacja odkrytych obiektów jest ściśle związana z czasem powstania kościołów oraz uwzględnia kolejne przebudowy. Opracowanie opiera się na analizie komparatystycznej podstawowych prac typologicznych autorstwa Wiliama Adamsa oraz Przemysława Gartkiewicza, uwzględniając różne poglądy badaczy na znaczenie budowli sakralnych na planie podłużnym i centralnym w historii kościołów nubijskich. Geneza wpływów obecnych w architekturze kościołów nubijskich wskazuje na zapożyczenia przeniesione z ówczesnych centrów życia chrześcijańskiego. Formy niektórych elementów architektonicznych zostały zaczerpnięte z architektury bizantyjskiej. Rozwiązanie wschodniej partii kościoła w postaci zablokowanej absydy wyciągniętej do środka budowli pochodzi z terenów palestyńsko-syryjskich. Osobną kwestią poruszoną w pracy pozostaje rola wpływów lokalnych. Kształtowanie układu przestrzennego klasycznego rozwiązania kościoła nubijskiego polegało na połączeniu planu budowli podłużnej z centralną z charakterystycznym ukształtowaniem przestrzeni liturgicznej w części wschodniej. Późne wpływy architektury arabskiej oraz bliskowschodniej, w szczególności martyriów, przejawiały się w planach kościołów pielgrzymkowych. Praca również zawiera analizę typologiczną rozplanowania kościołów według funkcji, którą pełniły (na przykład, kościoły królewskie, klasztorne, katedry, pielgrzymkowe, kommemoratywne). Krótki rys historyczny regionu zawarty w pracy przedstawia dzieje Nubii od wczesnych okresów po upadek królestw średniowiecznych.

W pracy licencjackiej pt. "Architektura Letniego Pałacu Lubomirskich w Rzeszowie" znalazł odzwierciedlenie przeprowadzony przegląd literatury przedmiotu, rozważona kwestia fundatora w oparciu o historię rodu Lubomirskich, jak również na podstawie analizy stylowo -formalnej i porównawczej, potwierdzono możliwość atrybucji zabytku Tylmanowi z Gameren. Praca zawiera opis obiektu i ogrodu w wersji pierwotnej i aktualnej.

Architektura jest dziedziną sztuki, która bezpośrednio wpływa na kształt oraz formę otaczającej nas przestrzeni. Wraz z nią wytwarza określone wrażenia i odczucia, opowiada historię danego miejsca, będąc jej namacalnym świadkiem oraz nośnikiem znaczeń, nie zawsze jednak czytelnych dla swoich odbiorców. Architektura „mówi” za pomocą określonych środków. Każdy element budynku niesie ze sobą jakąś treść, informację, składając się w całości obiektu w spójny komunikat. Rozpatrując go w kontekście, w jakim się znajduje, otrzymujemy pełny przekaz, który może odnosić się do różnorodnych kwestii i tematów. Na podstawie analizy poszczególnych przykładów oraz badań prowadzonych nad znaczeniem w architekturze, można wyróżnić podstawowe elementy architektoniczne, tworzące swoisty język, dzięki któremu powstaje „architektoniczne wyrażenie”. Do tej kategorii należą: kostium stylowy, element architektoniczny, rzeźba, detal i heraldyka oraz malowidła. Każde z nich jest tropem, pojedynczym śladem na drodze do odkrywania znaczenia danego obiektu, a tym samym wskazówką dla obserwatora, gdzie może rozpocząć swoje poszukiwania. Ostatnim krokiem, weryfikującym wnioski płynące z „językowej analizy” budynku oraz wzbogacającym architektoniczny przekaz o dodatkowe informacje, jest spojrzenie z szerszej perspektywy na budynek, wykraczające poza analizę poszczególnych elementów. Należy wtedy przyjrzeć się jego formie i charakterowi, zwrócić uwagę na kontekst historyczny oraz okoliczności powstania, a przede wszystkim zanalizować przestrzeń otaczającą budynek, jak również zbadać jego funkcjonowanie z punktu widzenia całego miasta. Wtedy otrzymujemy kompletny zestaw informacji związanych z danym obiektem i możemy odczytać „architektoniczną mowę”. W okresie zaborów architektura stała się szczególnie użytecznym narzędziem walki o zachowanie tożsamości z jednej strony i wprowadzenia nowych porządków z drugiej. Dało to przyczynek do konstruowania w przestrzeni miejskiej całych konwersacji architektonicznych, toczących się nie tylko między zaborcą a ludnością zamieszkującą ziemie polskie przed rozbiorami. Tego rodzaju napięcia występowały także między poszczególnymi grupami etnicznymi, których w XIX wieku na ziemiach polskich było wiele. Spojrzenie na tę architekturę jako na środek komunikacji, który posługuje się określonym językiem i mową, ma na celu zbadanie poszczególnych obiektów i założeń z nieco innej perspektywy, szerszej niż czysto historyczno-artystyczna analiza stylowa. Ma ono zwrócić uwagę na ogromne możliwości architektury jako sposobie na porozumiewanie się, wyrażanie idei i emocji, a tym samym refleksję nad jej rolą w kreowaniu nie tylko otaczającej nas przestrzeni, ale również całego społeczeństwa.

Myślą przewodnią mojej pracy jest przede wszystkim próba zestawienia informacji historyczno-architektonicznych jednego z wielu niszczejących obiektów rezydencjonalnych. Główną uwagę chcę zwrócić na problematykę braku zainteresowania i pomocy ze strony samorządowej na odbudowę niszczejących obiektów rezydencjonalnych. W swojej pracy opieram się na publikacjach i informacjach zawartych w książkach i archiwach dostępnych na terenie Polski i Niemiec. Wiodącymi informacjami są publikacje takich autorów jak: Robert Weber , Friedrich Kurts, Joseph Franzkowski , Wilhelm Hausler , i wielu innych. Posiadam również informacje ze stron internetowych powiązanych z pamięcią regionu jaką jest; Gross Wartenberg, kreis Oberstradam, publikacje, Provinzial heimatblatt, Schliesien Provinzialbleatte roczniki (1786-1787). W pracy przyjąłem konstrukcję rozdziałową, która pozwoli mi w poszczególnych etapach konsekwentnie rozwinąć tematykę zagadnień architektonicznych i dekoracyjnych. W zakończeniu mojej pracy podkreślę najważniejsze elementy, które miały wpływ na analizę pałacu w Strodomii Wierzchniej oraz wskażę kilka przykładów, które mogły stać się inspiracją dla nie znanego nam architekta. Przede wszystkim chciałbym zwrócić uwagę na problematykę zagadnień związanych z dewastacją obiektów architektury rezydencjonalnej.

Praca magisterska podejmuje tematykę architektury sakralnej Brochowa początku XX wieku. Kościół św. Jerzego oraz kościół Ducha Świętego zostały zaprojektowane przez berlińskiego architekta, Oskara Hossfelda w dwóch odmiennych stylach. Część pierwsza pracy zawiera zarys historyczny Brochowa oraz opis jego rozwoju urbanistycznego. Osiedle jest silnie związane z rozwojem kolejnictwa, co zostało zaznaczone w pracy. Następnie przedstawiono osobę architekta Oskara Hossfelda, przegląd jego twórczości oraz poglądów na architekturę sakralną. Dalsza część pracy poświęcona jest dwom brochowskich kościołom. Dzięki analizie materiałów archiwalnych oraz skromnej literaturze przedmiotu, ustalono nieznane do tej pory fakty związane z budową świątyń. Opisy architektoniczne oraz analiza stylu i formy uzupełniają rozdziały historyczne. W ostatniej części pracy świątynie zostały porównane z innymi realizacjami architekta, a Brochów – z osiedlami kolejowymi.

Praca jest pierwszą próbą rozpoznania zjawiska architektury sakralnej na obszarze Śląska w czasach międzywojennych. Zakres terytorialny pracy obejmuje obszar Dolnego i Górnego Śląska w jego granicach administracyjnych istniejących w okresie od 1922 roku do początku II wojny światowej, czasowo natomiast obejmuje lata od roku 1919 do powstania w roku 1942 ostatniej budowli kościelnej przedwojennego Śląska i odpowiada dwóm epokom dziejów Niemiec: Republice Weimarskiej i III Rzeszy. Nieodzownym elementem architektury, a w szczególności sakralnej, jest ideologia. W czasach wielkich reform, będących następstwem XIX wiecznego kryzysu wiary i religii, potrzebne były zmiany i to zasadnicze. Nowoczesne ruchy odnowy liturgii ogarnęły Kościoły katolickie i protestanckie. Końcową, najobszerniejszą część pracy stanowi przegląd architektury sakralnej Śląska, z podziałem na regiony, miasta, przedstawiony w sposób chronologiczny, lub według architektów, by lepiej przybliżyć stylistykę i ewolucję form i twórczości poszczególnych architektów. Omówionych zostało 80 kościołów i projektów powstałych na terenie Śląska w latach 1919-1942, jednak ich liczba jest większa. Wybrano jedynie te, które stanowią ciekawy obraz architektonicznego Śląska, z celowym pominięciem powtórzeń i mało znaczących realizacji. Ta część pracy jest, jak już wspomniano, pierwszą próbą syntezy całości międzywojennej, śląskiej architektury sakralnej podjętą w dotychczasowej literaturze przedmiotu.

Praca licencjacka dotyczy problemu funkcjonowania architektury w czasie, na przykładzie zespołu budynków przy placu Grunwaldzkim 4-20 i ul. Marii Skłodowskiej-Curie. Aby dokładnie omówić zagadnienie, zebrane zostały publikacje, które ukazały się od pierwszych lat istnienia obiektu do roku 2018. Przybliżono również sylwetkę architekta. Następnie dokonano analizy formalnej oraz stylowej budynków opierając się na charakterystycznych cechach estetycznych, konstrukcyjnych oraz funkcjonalnych. Prześledzona została historia budynku oraz jego otoczenia aż po lata współczesne. Problem został rozważony na zasadzie kontrastu: jak zespół budynków funkcjonował kiedyś, jak dziś, jakie miał znaczenie, a jakie ma obecnie, jaką miał formę i walory estetyczne i jak zmieniły się one przez lata, jak zmieniał się sposób jego użytkowania oraz czym różnił się projekt i wizja architekta od efektu końcowego. Jakie czynniki do tego doprowadziły? Celem pracy jest próba znalezienia odpowiedzi na te pytania oraz zwrócenie uwagi na ów istniejący problem dotyczący wielu realizacji architektonicznych.