Celem pracy jest omówienie twórczości Ryszarda Horowitza pod kątem motywu surrealistycznych deformacji ciała. Fotograf mimo znaczących sukcesów w dalszym ciągu jest artystą, którego wkład w rozwój fotografii nie jest doceniany. Badania nad tym zagadnieniem poparte są analizą formalną i porównawczą dzieł oraz literatury, ze szczególnym uwzględnieniem archiwalnych wypowiedzi samego artysty. Pierwszy rozdział jest poświęcony omówieniu twórczości Horowitza w kontekście fundamentalnych założeń surrealizmu oraz analizie motywów pojawiających się w sztuce głównych przedstawicieli tego nurtu. Drugi rozdział stanowi jego kontynuację. Jest poszerzony o analizę ikonograficzną innych dzieł Horowitza, tj. Anię, Apollonię, Extasy, Revlon. Kolejny rozdział zawiera analizę motywu deformacji ludzkiego ciała i dzieli się na dwa podrozdziały. Pierwsze modyfikacje ciała pojawiły się w okresie manieryzmu – to treść część pierwsza, z kolei część druga poświęcona jest temu tematowi w twórczości Horowitza. Dopełnieniem pracy jest bibliografia, spis ilustracji oraz ilustracje.

Niniejsza praca ma na celu zanalizowanie obrazu „ Demon (W kawiarni)” (1892) młodopolskiego artysty Wojciecha Weissa oraz zaprezentowaniu jego sylwetki. Dokonana analiza obrazu stanowi przykładową interpretację, nie jest ona ostateczna ani jedyna. Zadaniem niniejszej pracy jest ukazanie możliwości interpretacyjnych, które skrywa obraz. Sposób percepcji obrazu zależy od perspektywy, z której spoglądamy na obraz oraz od metody, którą stosujemy. W niniejszej pracy została zastosowana metoda, którą francuski filozof Gilles Deleuze stosuje w swojej pracy dotyczącej analizy Proustowskiego opus magnum „W poszukiwaniu straconego czasu”. Przyjęta analiza ma na celu wprowadzenie innego sposób rozumienia obrazu Weissa. Jest to próba przyjrzenia się głębszym strukturom, które może skrywać Weissowskie dzieło. Warto pamiętać, że niniejsza analiza stanowi propozycję interpretacyjną dzieła. Jednym z głównych wniosków nasuwającym się po analizie jest fakt, że nie istnieje tylko jedna, słuszna interpretacja.

Celem niniejszej pracy jest próba przedstawienia relacji architektury współczesnej z architekturą zabytkową w możliwie jak najpełniejszym kontekście. Temat ten do tej pory nie doczekał się samodzielnego opracowania. Będąc zagadnieniem konserwatorskim, pojawia się w publikacjach związanych z ochroną zabytków lub jest przedmiotem konferencji dotyczących rewitalizacji. Jako samodzielny temat stanowi treść artykułów, dyskusji i debat. Takie rozproszenie powoduje dezintegrację wątku i wprowadza chaos. Zgromadzone podczas badania tematu informacje, mają za zadanie uporządkować wiedzę dotyczącą zagadnienia.

Przedmiotem pracy jest zagadnienie tematu ikonograficznego Divisio Apostolorum w sztuce europejskiej okresu późnego średniowiecza. Podstawowym celem było dokonanie syntetycznego opracowania wskazanego zagadnienia - w tym przedstawienie zakresu treściowego i genezy tematu ikonograficznego oraz sformułowanie typologii przedstawień tematu Divisio Apostolorum. Ponadto celem opracowania było przedstawienie zagadnienia w szerszym kontekście społecznym i religijnym - ze szczególnym uwzględnieniem późnośredniowiecznego ruchu pielgrzymkowego. Praca składa się z wprowadzenia, czterech rozdziałów i podsumowania. W pierwszym rozdziale zostały przedstawione podstawowe ustalenia terminologiczne i podjęta została próba delimitacji pojęć stosowanych w literaturze przedmiotu. Drugi rozdział został poświęcony genezie tematu ikonograficznego Divisio Apostolorum. Uwzględniono źródła literackie tematu ikonograficznego, w tym księgi kanoniczne Nowego Testamentu, apokryfy chrześcijańskie oraz teksty hagiograficzne i historiograficzne, a także jego kontekst liturgiczny - przede wszystkim święto Divisio Apostolorum. Ponadto przedstawiono zarys przemian w obrazowaniu Kolegium Apostolskiego w sztuce wczesnochrześcijańskiej i średniowiecznej. W trzecim rozdziale została przedstawiona proponowana typologia przedstawień tematu Divisio Apostolorum. Wyróżniono trzy typy ikonograficzne - Rozesłanie Apostołów, Pożegnanie Apostołów oraz Pożegnanie Apostołów z Marią. Czwarty rozdział opracowania został poświęcony motywom ikonograficznym związanym z wędrowaniem i pielgrzymowaniem. Ponadto przedstawiono hipotezę dotyczącą przypuszczalnych związków pomiędzy średniowiecznym ruchem pielgrzymkowym i późnośredniowiecznym modelem religijności a specyficznym schematem kompozycyjnym przedstawień w typie Pożegnania Apostołów i Pożegnania Apostołów z Marią. Skrócone wnioski przedstawiono w podsumowaniu, które zamyka pracę magisterską. Opracowanie zawiera wykaz analizowanych przedstawień tematu Divisio Apostolorum z XV i XVI wieku, które zostały wyróżnione w ramach przeprowadzonej kwerendy. Tabele zawierają przeszło pięćdziesiąt przykładów realizacji omawianego tematu ikonograficznego - dzieł malarstwa ściennego i tablicowego, snycerki, iluminatorstwa i grafiki, które pochodzą głównie z obszaru Frankonii, Nadrenii, Szwabii i Bawarii. Część graficzna opracowania zawiera materiał ilustracyjny dotyczący przede wszystkim późnośredniowiecznych przedstawień tematu ikonograficznego Divisio Apostolorum, a także wczesnochrześcijańskich i średniowiecznych przedstawień Kolegium Apostolskiego oraz wizerunków pielgrzymów z przełomu XV i XVI wieku.

Twórczośc malarska Erny Rosenstein ukazana w konktekście wielu nurtów sztuki. Przegląd obrazów ukazujący różnorodność jej twórczości, wiele źródeł inspiracji oraz korzeni artystki, ale także rys realiów jej działań będących obok wewnętrznych motywacji podłożem jej artystycznych poczynań.

Tekst ma na celu scharakteryzowanie prac malarza oraz całościowe spojrzenie na dorobek twórczy artysty ze skupieniem uwagi na wybranym, głównym dziele analizy – „Muzyka rzeczy początkiem” z 1975 roku. Obraz ten zawiera pełnię środków stosowanych przez Makowskiego i stanowi apogeum wyrazu i myśli w oeuvre twórcy. Zakres pracy obejmuje przeglądowe spojrzenie na działalność Makowskiego z uwzględnieniem głównych założeń i myśli filozoficznych. Ponadto w pracy wskazane są porównania do innych artystów związanych ze stylem i pojęciem surrealizmu, do którego odwoływał się polski malarz. Opracowywanie tekstów literatury, ich analizy pozwala na próbę rekonstrukcji drogi artystycznej malarza. Badania opierały się głównie na porównaniu tekstów historycznych i krytycznych, a także ustaleniu na ich podstawie spójnych wniosków, które rozpoznają drogę Makowskiego jako twórcy. Na początku pracy znajduje się zarys biografii artysty. Następująca kolejno analiza dzieła głównego przybliża do cech kreacji Makowskiego, lecz daje także możliwość całych serii malarskich i graficznych. W kolejnej autor stara się poznać proces kształtowania odrębnego stylu artysty.Poszukiwanie korelacji pomiędzy tym, co zewnętrzne, a tym co wewnętrzne, uwidacznia zależności Makowskiego od wpływu surrealizmu i osób z jego otoczenia. Potwierdzają to odniesienia artysty do polskiej sceny artystycznej, co pozwala sformułować ostateczne wnioski.

Pierwszy rozdział poświęcony jest celom pracy, metodom badawczym, materiałowi badawczemu i stanowi badań. W rozdziale drugim opisane są wybrane definicje semantyki i pól semantycznych ujętych w kontekście badań z zakresu historii sztuki. Trzeci rozdział odnosi się do przekładu, kategoryzacji i hierarchii terminów. Są w nim opisane takie aspekty przekładoznawstwa jak teoria przekładu, kategoryzacja terminów polsko i anglojęzycznych oraz wybrane techniki przekładu. Czwarty rozdział poświęcony jest szczegółowej analizie takich terminów jak zabytek, konserwacja, rewitalizacja, restauracja, rewaloryzacja, integracja oraz ich anglojęzycznych ekwiwalentów.

Andrzej Klimowski urodził się w Londynie w 1949 roku. Studiował rzeźbę i malarstwo w St. Martin School of Art w Londynie. Następnie, w latach 1973-1980, mieszkał i pracował w Warszawie. Studiował sztukę plakatu u prof. Henryka Tomaszewskiego i animację u Kazimierza Urbańskiego na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Wrócił do Londynu w 1980 roku i natychmiast rozpoczął pracę w szkole artystycznej. Klimowski zajmuje się szeroko pojętym projektowaniem graficznym. Sięga po takie techniki jak rysunek, grafika i porusza się swobodnie między różnymi dziedzinami sztuki. W Polsce znany jest przede wszystkim jako autor mrocznych, kolażowych plakatów (filmowych i teatralnych), które niewątpliwie inspirowane są fotomontażem polskiego i rosyjskiego okresu międzywojennego oraz surrealistycznymi wizjami de Chirico i Magritte'a. Praca Romana Cieślewicza jest również istotnym źródłem inspiracji i wpływów.

Zamość zajmuje w polskiej historii sztuki i świadomości szczególne miejsce. Jest jednym z najlepiej rozpoznawalnych zabytkowych miast w Polsce, ale to jak je dzisiaj postrzegamy, zostało wykreowane w latach międzywojnia, gdy miasto miało stać się przyczółkiem polskości na granicy Kresów i ziem spornych. Tym z czego wyrastał w dwudziestoleciu międzywojennym mit miasta, była jego historia militarna, nierozerwalnie związana z historią Rzeczypospolitej i okresem jej największych sukcesów. Praca oscyluje wokół zagadnienia repolonizacji miasta, prób stworzenia z niego urbanistycznego pomnika, pamiątki po czasach I Rzeczypospolitej. Ważne są prowadzone w mieście w dwudziestoleciu międzywojennym prace rewitalizacyjne, którymi kieruje Jan Zachwatowicz - przywracanie renesansowego wyglądu kamienicom, ratuszowi, odtwarzanie bram miejskich pamiętających czasy Jana Zamoyskiego. Nie bez znaczenia dla międzywojennego Zamościa, jest to, że był miastem-twierdzą i pozostał nim w świadomości ówczesnego społeczeństwa, dlatego wielką rolę w mieście po 1918 roku odgrywały mury miejskie i pamięć o militarnej przeszłości. Wśród ważnych międzywojennych dokonań zamościan są poszukiwania polskich bohaterów, kultywowanie tradycji hejnału, czy poszukiwanie historycznego herbu miejskiego. Do ich swoistej sakralizacji przyczynił się Henryk Sienkiewicz, który na kartach „Trylogii” opisał oblężenie miasta w 1649 i w 1656 roku. Omawiany okres jest jednak ważny także ze względu na to, że Zamość przeżywał ówcześnie swój drugi renesans. Po czasach, gdy był twierdzą uwiezioną w pierścieniu murów, należało miasto uporządkować i rozbudować Na czas międzywojnia przypada więc szereg ważnych inwestycji, jak stworzenie parku miejskiego, ogrodu zoologicznego, budowa gmachów Ubezpieczalni, Banku Polskiego, szkół, domu czynszowego i reprezentacyjnych miejskich arterii. W swojej pracy opierałam się na materiałach z Archiwum Miejskiego w Zamościu, dokumentach, czasopismach, publikacjach historycznych oraz na wspomnieniach zamojskiej inteligencji tamtego okresu.

W pracy pt.: „Wieczorami słychać gwizd odjeżdżających pociągów (1948). Figury surrealistyczne w malarstwie Kazimierza Mikulskiego” autorka dowodzi występowania figur surrealistycznych w obrazach Kazimierza Mikulskiego na podstawie wybranych dzieł. Tekst przedstawia też ewolucję stylu w jego pracach na przestrzeni lat. Zasadniczą część poprzedza rozdział poświęcony życiorysowi artysty. Następnie w rozdziale odnoszącym się do stylu przedstawiono podstawowe środki malarskie, jakie artysta stosował oraz porównano jego twórczość do innych artystów, takich jak: René Magritte, Paul Delvaux czy Joan Miró. Następnie zawarto w pracy opis dzieła głównego, oraz jego analizę. W rozdziale na temat ewolucji postawy artysty autorka wybrała przykłady prac z różnych okresów. Zawarte w nim opisy i analizy ukazują zmiany zachodzące w sposobie tworzenia artysty. Prace zamykają: spis ilustracji, bibliografia oraz ilustracje.

Praca jest próbą analizy przemian, jakie zachodzą we współczesnej abstrakcji geometrycznej w Polsce. Skupia się na emocjonalnych wątkach pojawiających się w dziełach tego nurtu. Badanie oparte zostało na podstawie analizy dzieł Karoliny Jaklewicz powstałych w latach 2010 – 2012. Twórczość artystki pełna ukrytych treści i osobistych odniesień stała się również pretekstem do rozważań na temat roli kobiety w sztuce geometrycznej. Tytułowe sformułowanie „abstrakcja spersonifikowana” odnosi się do specyficznej roli, jaką nadaje artystka swoim kompozycjom. Bryły, które odnaleźć można w jej pracach nie tylko mają osobisty charakter, ale - w odniesieniu do omawianego tutaj okresu - często skrywają odwołanie do konkretnej osoby z otoczenia Karoliny Jaklewicz. Dzieła nie są tylko odbiciem wewnętrznych rozterek artystki, ale również wyabstrahowanym wizualnie wyobrażeniem drugiego człowieka. Praca podzielona została na trzy rozdziały. W pierwszym krótko przedstawiona została historia abstrakcji oraz geneza samego pojęcia. Następnie znalazło się omówienie początków sztuki geometrycznej w Polsce i jej przemiany w ostatnich latach. Rozdział drugi dotyczy bezpośrednio twórczości Karoliny Jaklewicz. Zawarte w nim zostały: biografia artystki oraz opis jej twórczości z lat 2010-2012. Wybór prac powstałych w ciągu tych trzech lat podyktowany został architektonicznymi odniesieniami, które odnaleźć można w dziełach oraz wyróżniającą prace z tego okresu cechą spójności w sposobie kształtowania pola obrazowego – charakterystyczne operowanie kolorem i komponowanie warstwy przedstawiającej prac z monumentalnych form. W ostatniej części pracy, na podstawie publikowanych wypowiedzi Karoliny Jaklewicz oraz przeprowadzonej rozmowy, podjęto próbę omówienia stosunku artystki do geometrii oraz analizy osobistych wątków.

Tematem niniejszej pracy jest „Adaptacja średniowiecznych kamienic do współczesnych potrzeb”. Praca jest analizą powojennej sytuacji średniowiecznych kamienic mieszczańskich na podstawie przykładów ze zwróceniem szczególnej uwagi na problemy związane z ich adaptacją. Praca składa się z trzech części. Część pierwsza odnosi się do historii średniowiecznej kamienicy europejskiej, opisując zmiany jakie w niej zaszły na przestrzeni wieków. Część druga skupia się na teorii konserwatorskiej i jej wpływie na adaptację zabytków, a jednocześnie na znaczeniu adaptacji w tkance miejskiej. W tej części pracy poruszyłam też prawne aspekty adaptacji kamienic. Trzecia część zawiera opis przykładów wraz z ich analizą i podsumowaniem. Adaptacja średniowiecznych kamienic to niezwykle ważny proces, którego celem jest ratowanie zabytkowych obiektów i przywracanie im ich świetności. W przeważającej części przypadków mamy do czynienia z budynkami nawarstwionymi, które często pod niezbyt atrakcyjną, zaniedbaną czy zniszczoną powłoką skrywają średniowieczną substancję i niesamowitą historię. Zabytkowe kamienice to część naszego dziedzictwa, tylko od nas samych zależy w jakim stanie przekażemy tę wartość następnym pokoleniom.

Celem pracy jest wskazanie złożoności problematyki aktu męskiego w kulturze i sztuce zachodnioeuropejskiej, ze szczególnym uwzględnieniem polskiej fotografii artystycznej. Temat aktu męskiego pomimo swojej bogatej genezy jest wyraźnie marginalizowany, a w rezultacie słabo opracowany. Praca została podzielona na trzy rozdziały. W pierwszym przedstawiłam zjawiska artystyczne zachodzące w naszym kraju od zakończenia II Wojny Światowej aż po wkroczenie w nowe millenium. Zaznaczyłam proces kształtowania się i znaczenia działań fotograficznych w tym okresie. Wspominam o obecności nagiego ciała w tych realizacjach. W kolejnym rozdziale przytaczam definicje aktu wskazując na poszczególne konteksty: historyczno – artystyczny, społeczno – kulturowy i polityczny. Przybliżam kwestię kryzysu męskości we współczesnej zachodniej kulturze systemu patriarchalnego. Podkreślam rolę feminizmu, który bezpośrednio przyczynił się do przywrócenia aktu męskiego na polu sztuki, również polskim. Piszę o koneksjach sztuki z pornografią. Ostatni rozdział zawiera liczne przykłady aktu męskiego na fotografiach artystów dobrze znanych i obecnych przez ostatnie dziesięciolecia na rynku sztuki jak również artystów młodego pokolenia.

Praca licencjacka pt. ALEKSANDER GIERYMSKI, PIASKARZE (1887). O PROBLEMACH MODERNIZACJI ŚWIATŁA, MATERII I PRZEDSTAWIENIA, rozpoczyna się od omówienia stanu badań dotyczących zarówno artysty jak i dzieła. Kolejno zawarty został w niej biogram artysty oraz definicje pojęcia „realizmu” i „naturalizmu” będących odniesieniem do okresów malarskich i sztandarowych dzieł artysty. Tekst zawiera opis obrazu z uwzględnieniem analizy dzieła pod kątem porównawczym, ikonograficznym oraz ikonologicznym. Uwzględnione zostały również opinie krytyków dotyczące opisywanego dzieła i jego zależność względem całej twórczości Gierymskiego. Szczególną uwagę autorka zwraca na takie środki artystyczne jak: światło, materia i kolor. Rozdział kończący pracę zawiera przykłady dotyczące motywu pracy w sztuce polskiej i europejskiej.

Niniejsza praca magisterska podejmuje problematykę analizy kostiumologicznej na wybranych portretach z dawnej galerii Balliwów i komendantów zakonu joannitów na zamku w Słońsku (dawny Sonnensburg). Opisywane w pracy portrety znajdują się obecnie w zbiorach Muzeum Miejskiego we Wrocławiu. W pracy tej mowa jest także o historii Kawalerów Maltańskich i początkach zakonu datowanego na w drugą połowę XVIII wieku oraz budowie zamku w Słońsku. Głównym zagadnieniem są jednak kostiumy i odznaczenia na portretach Joannitów. W rozdziale poświęconym kostiumom dowiedzieć się można także o fryzurach czy obuwiu jakie noszone było w ówczesnych czasach, ale także o dodatkach deseniach czy ewolucji fasonu szustokoru męskiego. Poniższa praca magisterska pokazuje także kim byli Kawalerowie Maltańscy portretowani na obrazach, ich życiorysy, osiągnięcia wojskowe ale także rodzinne i prywatne.