Celem pracy jest analiza aspektów urbanistycznych i architektonicznych we wrocławskim mieszkalnictwie wielkopłytowym w latach 1960-93. Pierwszy rozdział opracowania zawiera streszczenie w języku polskim. W rozdziale Podano 2 literaturę pomocniczą. Problem sytuacji geopolitycznej miasta Wrocławia po II wojnie światowej została opisany w rozdziale 3. Rozdział 4 zawiera krótką charakterystykę powojennych rozbudowy i rekonstrukcji miasta, w tym plany budowy nowych mieszkań i osiedli. Historia pracowni architektonicznej - Miastoprojekt jest ujęta w rozdziale 5 i kolejny rozdział o architekcie Witoldzie Jerzym Molickim jest z nim powiązany. Plebiscyt "Dom roku" jest temat rozdziału 6, w którym przedstawia budynki, które wygrały tę nagrodę. Rozdział 8 zawiera informacje techniczne na temat konstrukcji wielkopłytowej z podziałem na typy. Również historia włączyła się do niego konstrukcja wielkopłytowa w Polsce i Europie. Następny rozdział zawiera opis 3 osiedli wykonanych w technologii wielkopłytowej - Popowice, Szczepin i Przyjaźni, wszystkie zaprojektowane przez Witolda Molickiego w studiou Miastoprojekt. Analiza ich funkcjonalności i użyteczności po 30 i więcej latach jest tematem rozdziału 10. Rozdział podsumowujący wszystkie zalety i wady tego typu osiedli zostały opracowane.

Murale (z hiszpańskiego murales) to monumentalne, wielkoformatowe malowidła ścienne, wykonywane zazwyczaj na zewnętrznych ścianach budynków. Swoją ogromną popularność zdobyły przede wszystkim w Meksyku, skąd zresztą pochodzi nazwa kierunku. Korzenie tej niezwykłej formy sztuki sięgają jednak znacznie dalej i aby zrozumieć fenomen malowania na murach należy przejść do kolebki malarstwa ściennego. Początki dostrzec bowiem można już w pierwszych przejawach sztuki człowieka – malowidłach wykonywanych na ścianach jaskiń. Ważnym miejscem dla progresu sztuki murali w XX wieku była również Irlandia Północna, w której to miały miejsca zacięte walki zbrojne po między katolikami a protestantami. W Polsce murale spotkać można już było przed drugą wojną światową, jednak najczęściej jedynie w formie reklam. W latach 50. zawodowi artyści pod okiem architektów tworzyli murale zdobiąc odbudowane ze zniszczeń staromiejskie obszary ale i nowo powstałe budynki. Kolejne dziesięciolecia to znów powrót do murali reklamowych, umieszczanych na ślepych ścianach kamienic. Murale po 100 latach zapomnienia znów zaczęły być modne i pożądane, artyści zyskali możliwość realizowania legalnych prac, co więcej otrzymywali zlecenia czy nawet urzędnicze zamówienia na konkretną pracę dużego formatu w przestrzeni miejskiej. Tym samym renesans muralu artystycznego przyczynił się do tego, że będzie już zawsze znakiem rozpoznawalnym polskich miast pierwszej i drugiej dekady XXI wieku. Murale artystyczne są specyficzną formą street artu. W odróżnieniu od np. graffiti, z którym najczęściej się je porównuje, a niekiedy nawet myli, murale w większości przypadków nie są tworzone w sposób nielegalny. Wszelkie inskrypcje, znaki, rysunki dokonuje się najczęściej pod osłoną nocy – namazać i uciec – to idea sztuki ulicznej. Gwałtowna, niepohamowana, niecenzuralna, wolna. Artyści tworzący murale natomiast nie wdzierają się nielegalnie na prywatne tereny, nie zamalowują barbarzyńsko tynków i nie uciekają. Dla nich ściana jest płótnem, a miasto galerią sztuki, w której chcą zaprezentować widzom swoją twórczość. Co więcej murale to prace wielkoformatowe wykonywane często na zabytkowych budynkach, dlatego też, aby doszło do powstania dzieła musi nastąpić pewna procedura administracyjna. Tym samym, idąc podobnym tropem myślenia, idea anonimowości artystów ulicznych dla zjawiska murali artystycznych jest dla mnie bezcelowa. Muraliści, którzy popełnili swoje prace w Stolicy Dolnego Śląska to często wybitni artyści z całego świata, a więc wszelka anonimowość jest nieracjonalna, gdyż należało by raczej promować swój dorobek artystyczny. Fakt ten utwierdził mnie w przekonaniu do tego, aby w swojej pracy jak najbardziej przedstawić autorów barwnych malowideł ściennych widniejących na ulicach Wrocławia łącznie z ich twórczością.

Przedmiotem pracy jest opracowanie historii, ideologii i funkcji kaplicy czaszek w Czermnej. Zasadniczym celem pracy jest przedstawienie kaplicy na tle zmieniającego się na przestrzeni dziejów motywu śmierci, scharakteryzowanie i analiza obiektu oraz porównanie kaplicy do podobnych budowli w Europie Środkowej. Praca ma również na celu przedstawienie autora kaplicy – proboszcza Wentzela Tomaschka. Celem jest przedstawienie obiektu mało znanego w literaturze naukowej i marginalnie opisanego w literaturze popularnej. Pomimo wielowiekowej historii i dużej popularności turystycznej, kaplica czaszek w Czermnej nie wzbudziła większego zainteresowania w środowisku naukowym i nie doczekała się większego, naukowego opracowania. Kaplica czaszek w Czermnej jest uznanym sanktuarium, wypełnionym ludzkimi szczątkami, pełniącymi funkcję relikwii. Przeznaczona do sprawowania kultu, modlitwy i pamięci wszystkich zmarłych. Jest symbolem czynnej i zbawczej obecności Boga w całej historii człowieka. Przypomnieniem o wcieleniu, odkupieniu i zbawieniu. Jest pamiątką nadzwyczajnych wydarzeń zarówno historycznych jak i mistycznych. Stan badań nad Kaplicą Czaszek w Czermnej jest skromny i został włączony do grupy większych badań nad małą architekturą sakralną, którymi zajmuje się profesor nadzwyczajny doktor habilitowany ksiądz Tadeusz Fitych. Ksiądz Wentzel Tomaschek - autor kaplicy, odnalazł kilkadziesiąt tysięcy ludzkich szczątków i z obawy przed ich zbezczeszczeniem przez zwierzęta, zebrał wszystkie kości w jedno miejsce spoczynku, na wzór kaplic zwiedzanych w trakcie pielgrzymki. Z pomocą grabarza Pflegera, Langera i kościelnego Schmidta, proboszcz odkopał wszystkie szczątki, oczyścił je i wybielił. Były to kości ofiar wojen i zaraz jakie toczyły się na Ziemi Kłodzkiej. Kaplica Czaszek jest kaplicą cmentarną, wzniesioną dzięki finansowemu wsparciu miejscowego możnowładcy – hrabiego Antona von Leslie w 1776 roku w stylu barokowym. Wyraża popularną dla tego stylu fascynację makabrą, a jednocześnie służy w walce z oświeceniowymi ideami.

Praca przedstawia historię życia i dorobku artystycznego, jednego z głównych kolorystów w Polsce - Jana Cybisa (1897-1972). Pokazuję na wybranych przykładach ewolucję drogi twórczej od lat 1921-1972. Na podstawie dokładnej biografii i katalogu wystaw, można prześledzić kluczowe momenty w dziejach sztuki w Polsce i na świecie, od postimpresjonizmu po socrealizm.

Janina Kraupe-Świderska to wyjątkowa postać na polskiej scenie artystycznej. Była związana ze słynną Grupą Krakowską oraz uczestniczyła w spotkaniach grupy Oneiron. Jest artystką wszechstronną: zajmowała się malarstwem monumentalnym, konserwacją, grafiką, rysunkiem. Udzielała się teatrze konspiracyjnym Tadeusza Kantora. W pracy zostały przedstawione dzieła artystki, które w największym stopniu wykazują jej zainteresowania ezoteryzmem, medytacją i duchowością. Omówione zostały kolejno prace z cyklu: "Horoskopy", "Metamorfozy" oraz "Aury". Janina Kraupe inspiruje się muzyką, filozofią Dalekiego Wschodu, poezją, astrologią, okultyzmem oraz kabałą. Artystka wzięła udział w wielu prestiżowych wystawach zarówno w kraju jak i za granicą. Co więcej, 95-letnia Janina Kraupe nadal tworzy w swojej krakowskiej pracowni.

Celem pracy było ukazanie zmian, które zaszły w dziedzinie tatuażu doprowadzając do jego obecności w pop-kulturze. Praca ukazuje zjawisko tatuażu od początków jego istnienia, przechodząc przez bogatą historię, kończąc na analizie poszczególnych prac wykonanych przez współczesnego tatuatora. Praca została napisana w większości na podstawie zagranicznych źródeł pisanych oraz niewielkiej ilości polskich publikacji. Istotnym problemem była znikoma część informacji na temat tatuażu pod kątem jego obecności oraz znaczeniu jaki zyskał w pop-kulturze. Pomocne w tym wypadku stały się wszelkiego rodzaju portale społecznościowe oraz strony internetowe poszczególnych artystów zajmujących się tatuowaniem. Dodatkowym źródłem pozyskiwania informacji na temat sztuki tatuażu stały się uczestnictwa w konwentach tatuażu.

W pracy została przedstawiona problematyka związana z poszczególnymi etapami rozwoju przestrzennego i architektonicznego Kamieńca Ząbkowickiego, w aspekcie historycznym i architektonicznym, począwszy od roku 1096 do czasów nam współczesnych. Dzieje miejscowości, do II wojny światowej, zostały podzielone na trzy okresy, w których dominującą rolę odgrywała budowla, wokół której skupiona była osada: warownia Brzetysława II, klasztor, najpierw augustiański a później cysterski i pałac Marianny Orańskiej. Po wojnie rozwój urbanistyczny Kamieńca Ząbkowickiego postępował, zachowując jednak średniowieczny układ przestrzenny. Analiza tych przemian nastąpiła w nawiązaniu do Trzebnicy jako miasta, rozwijającego się, podobnie jak Kamieniec Ząbkowicki, przy klasztorze cysterskim. W pracy zaprezentowane zostało szerokie spektrum literatury przedmiotu wzbogacone archiwaliami, materiałami ikonograficznymi i kartograficznymi

Śląski artysta z Katowic, urodzony w 1951 roku. Obecnie profesor na Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Powszechnie znana twórczość Romana Kalarusa to przede wszystkim plakaty wystawowe i muzyczne. To właśnie za ten rodzaj twórczości otrzymał najwięcej nagród i wyróżnień. Jako artysta wszechstronny uprawiał również z powodzeniem grafikę, rysunek, kolaż, drzeworyt barwny, malarstwo i projektowanie autorskie. Henryk Tomaszewski nazwał Romana Kalarusa „niekwestionowanym mistrzem plakatu”.

Praca ma na celu omówienie w jak najszerszym zakresie zagadnienia wykorzystania motywów zaczerpniętych ze sztuki ludowej we współczesnej sztuce użytkowej, wzornictwie przemysłowym oraz w tzw. etno-designie. Praca zawiera nie tylko omówienie aspektów twórczości młodych projektantów, ale także porusza problemy zjawiska etno-designu, jak prawa autorskie oraz komercjalizacja wzornictwa ludowego. Prócz części teoretycznej została zrealizowana część badawcza, polegająca na przeprowadzeniu i zanalizowaniu ankiety. Miała ona pomóc znaleźć odpowiedzi na pytania dotyczące obserwowanego wzrostu zainteresowania sztuką ludową oraz pojawianie się jej nie tylko w sztuce galeryjnej, ale przede wszystkim użytkowej.

Niniejsza praca poświęcona została makietom i modelom architektonicznym tworzonym od wieków średnich do czasów współczesnych. Pokrótce pokazuję istotę ich wykonywania, a także formę zmieniającą się na przestrzeni wieków. By dokonać ich klasyfikacji formalnej na wstępie zaczynam od sprecyzowania pojęć jakimi są: model, makieta i miniatura. Kolejny rozdział omawiam historię tworzenia modeli, a także opisuję ich funkcję w oparciu o dzieło Giorgio Vasariego "Żywoty najsławniejszych malarzy, rzeźbiarzy i architektów", które stanowi dla mnie wspaniałe studium ww. tematu. Rozdział trzeci traktuje o nieco krótszej historii tworzenia makiet, będących swego rodzaju pełnoplastycznymi planami założeń urbanistycznych i architektonicznych. By dokonać analizy owych przedstawień kieruje się przede wszystkim nie tyle ich formą co funkcją, zmieniającą się z biegiem lat. Ostatni rozdział poświęcony został wybranym przeze mnie modelom i makietom znajdującym się na terenie Dolnego Śląska, na które udało się do tej pory natrafić. Niestety ich historia nie jest nam bliżej znana dlatego by poznać ich funkcję opieram się na przykładach z Niemiec, Francji oraz Włoch. W podsumowaniu tejże pracy zestawiam wszystkie przytoczone przeze mnie przykłady, określając ich istotę i funkcję. Omawiam również, w sposób zwięzły, wykonywanie modeli i makiet za pomocą nowych technologii.

Zostały podjęte badania grupy zamków polskich, których celem była analiza sytuacji dzieł architektury obronnej w kontekście prac budowlano-konserwatorskich jakie miały w nich miejsce po 1945 roku. Omawiane w pracy zamki są świadectwem wielowiekowej historii, a ich byt obejmuje setki lat funkcjonowania - w tym liczne przebudowy dokonane w całej gamie stylowej od gotyku przez renesans, barok po style historyczne w XIX wieku.